اثربخشی آموزش کیفیت زندگی برخودشفقت ورزی وخودکارآمدی زنان با تجربه طلاق عاطفی

مقدمه و هدف: باتوجه با آثار منفی و مخربی که طلاق عاطفی بر رابطه زناشویی زوجین دارد، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش کیفیت زندگی بر خودشفقت ورزی و خودکارآمدی رنان با تجربه طلاق عاطفی صورت گرفت. مواد و روش پژوهش حاضر: روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و طرح پژوهش از نوع پیش-آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه زنان درگیر با طلاق عاطفی رجوع کننده به مرکز مشاوره و روان درمانی ساریژ و امید آینده در شهر پیرانشهر از اول مهرماه تا آبان ماه در سال ۱۴۰۲-۱۴۰۱ تشکیل داد. از بین کلیه افراد شرکت کننده و واجد شرایط ۳۰ زن با روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب و با استفاده از گمارش تصادفی به شیوه قرعه کشی به دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و کنترل (۱۵) نفر تقسیم شدند ابزارهای اندازه گیری به کار رفته شامل پرسشنامه های طلاق عاطفی گاتمن (۲۰۰۶)، پرسشنامه خودشفقت ورزی نف و همکاران (۲۰۰۳) و پرسشنامه خودکارآمدی شرر و همکاران (۱۹۸۲). در پایان داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس یک متغیره به وسیله نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج به دست آمده از تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که خودشفقت ورزی و خودکارآمدی در گروه آزمایشی بعد از اجرای مداخله در مرحله پس آزمون در مقایسه با گروه کنترل افزایش پیدا کردند. به عبارتی آموزش کیفیت زندگی بر بهبود خودشفقت ورزی و خودکارآمدی اثربخش بوده است (۰۰۱/۰>P). نتیجه گیری: به نظر می رسد آموزش کیفیت زندگی از طریق آموزش مهارت های لازمه به زنان توانسته است بر خودشفقت ورزی خودکارآمدی زنان با تجربه طلاق عاطفی موثر باشد. . لذا پیشنهاد می شود در مراکز مشاوره و روان درمانی جهت بهبود وضعیت و کیفیت رابطه زوجین از این درمان استفاده شود.

کلیدواژه ها:

آموزش کیفیت زندگی ، خودشفقت ورزی ، خودکارآمدی ، طلاق عاطفی ، زنان