نقش خوشنویسی ایرانی و گرایشهای نوین در تایپوگرافی معاصر

خوشنویسی به عنوان شریفترین هنر، بصری از دیرباز مورد توجه هنرمندان ایرانی بوده است. این هنر، با قابلیتهایی که از لحاظ بصری دارد و تاثیر شگرفی که بر روح و جسم انسان می گذارد، نقش غیر قابل انکاری در سایر هنرهای ما داشته است. خوشنویسی ایرانی با اسکلت محکم و انسجام بی نظیری که در ساختمان حروف و مفردات خود دارد، این آزادی را به هنرمندان داده است تا هرگاه در رساندن پیام خود به این هنر نیاز پیدا کردند از آن به درستی استفاده کنند. از این رهگذر، کلیه هنرهای بصری، از جمله هنر گرافیک نیز از این مشخصه منحصر به فرد خوشنویسی، بهره های فراوان برده است. چه بسا از درون این فرایند هنرهایی مانند نقاشی، خط، خط گرافیک و تایپوگرافی زاده شد و هنرمند ایرانی توانست با آمیزش استادانه نمادهای خطی و بصری حروف به ترکیبات قابل توجهی با چاشنی زیبایی شناسانه دست یابد. تایپوگرافی هنر و تکنیک چیدمان و طراحی حروف و متن است تا نوشته ها نه تنها خوانا و واضح باشند، بلکه از نظر بصری جذاب و بیانگر مفهوم یا حس خاصی باشند. این هنر شامل انتخاب فونت، سایز، فاصله گذاری بین حروف و خطوط، ترازبندی و سایر عناصر بصری می شود. این پژوهش به روش توصیفی، تحلیلی و با استناد به منابع و اسناد کتابخانه ای و مطالعه منابع تصویری به این موضوع می پردازد. دستاورد مقاله چنین است که هنرمند گرافیک امروز باید با نگاهی اصولی و شناخت کامل و نگاه توسعه محور مدرن به جایگاه و کاربرد هنر خوشنویسی در گرافیک نظر کند و در عرصه به کارگیری آن نهایت دقت و خلاقیت هنری را داشته باشد تا بتواند ترکیبات تایپوگرافی قابل ملاحظه ای را ارائه دهد.

کلیدواژه ها:

خوشنویسی ، دنیای مدرن ، گرافیک ، تایپوگرافی