مطالعه بازنمایی سیاه مشق نستعلیق در آثار رضا عابدینی

نگاهی به پیشینه غنی خوشنویسی و مقبولیت آن نزد عامه مردم نشان داده است که ارزش این هنر صرفا به دلیل ایجاد فرمهای زیبا برای حروف، نبوده بلکه ریشه آن به ارتباط معنایی بین فرم متن و ذهنیت هنرمند برمی گشت. از بدو ورود چاپ در ایران هر نوع خط سنتی برای آنکه بتواند به صورت حروف چاپی درآید به ناچار مقداری از ویژگیهایش را از دست داد و ادامه این جریان ساختار خط فارسی را دچار ضعف کرد. در صورتی که با مراجعه به پیشینه خط فارسی ویژگیهای صیقل یافته حروف در حوزه خوشنویسی قابل مشاهده است. از جمله در ابداع خط نستعلیق، خوشنویسان توانسته اند به نسبت ها و توازن ویژه ای دست یابند که محصول آن جذابیتی منحصر به فرد بوده است. پژوهش حاضر به بررسی نگرش رضا عابدینی با بازبینی اصالت ایرانی در خط نستعلیق و بکارگیری آن به صورت مدرنیته و در قالب فرم پرداخته است. روش این پژوهش توصیفی-تحلیلی بوده و گردآوری اطلاعات با استفاده از مقالات و به روش کتابخانه ای صورت گرفته است با واکاوی عناصر تشکیل دهنده خوشنویسی می توان به کشف نمونه های متفاوتی از مواجه با مسائل در قالب این موضوع، پرداخت تاثیرگذاری در بخش غیرکلامی قسمتی مهم از هویت هنر خوشنویسی بشمار آمده و عابدینی با جستجو و کنکاش در سنت غنی و قانون مند نوشتار فارسی با نگاهی امروزی و کشف ارزش های پیدا و پنهان آن توانست به این مقصود دست یابد. عابدینی از سیاه مشق های استاد میرزا غلامرضا اصفهانی بدون تغییر در نوع نوشتار آنها در قالب فرم بهره برد و مسئله ای که کارش را متمایز کرد، آشنایی زدایی و زدودن غبار عادت از چشم مخاطب در هنگام استفاده از ویژگی های بصری حروف فارسی بود.

کلیدواژه ها:

خط نستعلیق رضا ، عابدینی ، فرم گرایی ، مدرنیته