مدل های درآمدزایی پایدار برای شهرداری شهباز: تحلیل عوارض، خدمات و دارایی های شهری

درآمدزایی پایدار یکی از چالش های اساسی در مدیریت شهرهای جدید و شهرک های صنعتی در ایران است. شهر شهباز — به عنوان یک شهرک مسکونی-صنعتی در جنوب غرب کشور با جمعیت اولیه ۵۰ هزار نفر — در مراحل اولیه توسعه قرار دارد و نیازمند الگویی شفاف، پایدار و چندمنبعه برای تامین درآمد شهرداری است. این مقاله با هدف طراحی یک مدل جامع درآمدزایی برای شهرداری شهباز، با تمرکز بر سه محور اصلی: عوارض و مالیات های شهری، ارائه خدمات درآمدزا و مدیریت دارایی های مالکیتی تدوین شده است.با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و تلفیق داده های ثانویه (آمار شهرهای مشابه، قوانین شهرداری، گزارش های بانک جهانی) و داده های اولیه (مصاحبه با کارشناسان، شبیه سازی مالی)، ساختار درآمدی شهر شهباز مدل سازی شده است. یافته ها نشان می دهد که وابستگی به کمک های دولتی در سال های اولیه توسعه اجتناب ناپذیر است، اما برای دستیابی به خوداتکایی مالی در افق ۱۰ ساله، لازم است سهم عوارض، خدمات و دارایی های درآمدزا به بیش از ۷۰ درصد کل درآمدها برسد.در این مطالعه، مدلی چهارمحوره پیشنهاد شده است:۱. عوارض هوشمند (عوارض ساختمانی، ترافیکی، محیط زیستی)۲. خدمات درآمدزا (پارکینگ، فضاهای تجاری، مدیریت پسماند)۳. توسعه دارایی های شهری (اجاره زمین، ساختمان های اداری، فضاهای عمومی)۴. فناوری و شفافیت (سامانه وصول الکترونیک، پایش مالیاتی هوشمند)همچنین، سناریوهای مختلف درآمدی (پایه، بهینه، بحرانی) شبیه سازی شده و نشان داده شده که با اجرای این مدل، شهرداری شهباز می تواند تا سال ۱۴۱۵ به خوداتکایی مالی ۸۰ درصدی دست یابد. نتایج این پژوهش می تواند به عنوان چارچوبی برای توسعه شهرهای جدید و شهرک های صنعتی در سراسر ایران مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

درآمد شهرداری ، شهر شهباز ، عوارض شهری ، خوداتکایی مالی ، مدیریت دارایی ، خدمات درآمدزا ، شهرهای جدید