کاربرد تحریک مغزی (tDCS)، تحریک عصب–عضله ای (NMES) و تمرینات هندسی عصب–عضله ای (G-NMPT) در بازتوانی بیماران نورولوژیک

این مطالعه موردی به بررسی تاثیر یک پروتکل ترکیبی شامل تحریک مستقیم فراجمجمه ای (tDCS)، تحریک الکتریکی عصب–عضله ای (NMES) و تمرینات هندسی عصب–عضله ای (G-NMPT) در توانبخشی یک بیمار مبتلا به ALS پرداخته است. بیماری ALS یا آمیوتروفیک لترال اسکلروزیس، یک اختلال نورولوژیک پیشرفته است که به تدریج باعث ضعف عضلانی و کاهش توانایی های حرکتی می شود.هدف از این مداخله، بررسی امکان استفاده از تحریک مغزی برای بهبود آمادگی قشر حرکتی، استفاده از NMES برای ایجاد ارتباط دوطرفه بین مغز و عضله و همچنین به کارگیری تمرینات هندسی برای تثبیت یادگیری حرکتی بود. در این پروتکل، tDCS به منظور افزایش تحریک پذیری قشر حرکتی و تسهیل یادگیری حرکتی به کار رفت. NMES نیز به عنوان ابزاری برای تقویت انقباضات عضلانی و فراهم کردن بازخورد حسی–حرکتی به مغز استفاده شد.نتایج اولیه این مطالعه نشان داد که ترکیب این سه روش می تواند به بهبود قابل توجهی در قدرت عضلانی، تعادل، عملکرد حرکتی و کیفیت زندگی بیمار منجر شود. به ویژه، بیمار توانست در فعالیت های روزمره خود بهبودهایی را تجربه کند، که نشان دهنده اثربخشی این مداخله ترکیبی در ارتقاء عملکرد حرکتی و کیفیت زندگی است.این مطالعه موردی پیشنهاد می کند که استفاده از پروتکل های چندوجهی که شامل تحریک مغزی و تمرینات حرکتی هستند، می تواند رویکردی موثر برای توانبخشی بیماران مبتلا به ALS باشد. در نهایت، این نتایج می توانند به توسعه و بهبود روش های درمانی در آینده کمک کنند و امیدواری بیشتری برای بیماران مبتلا به این بیماری فراهم آورند.

کلیدواژه ها:

توانبخشی نورولوژیک ، tDCS ، NMES ، G-NMPT ، نوروپلاستیسیتی