مقایسه میزان اثربخشی آموزش الکترونیکی و حضوری در بهبود عملکرد تحصیلی و یادگیری پایدار دانش آموزان

در دهه های اخیر، گسترش فناوری های اطلاعات و ارتباطات تحولاتی بنیادین در نظام های آموزشی ایجاد کرده و موجب ظهور آموزش الکترونیکی به عنوان یک رویکرد نوین شده است. این روش با ارائه محیط های چندرسانه ای، امکان یادگیری انعطاف پذیر و شخصی سازی شده را فراهم می کند و به دانش آموزان اجازه می دهد با سرعت و سبک یادگیری خود پیش بروند. در مقابل، آموزش حضوری با فراهم کردن تعامل مستقیم معلم و دانش آموز و تجربه اجتماعی غنی، همچنان نقش مهمی در تقویت انگیزه و یادگیری پایدار دارد. آموزش حضوری با ایجاد فرصت تعامل و بازخورد فوری می تواند عملکرد تحصیلی دانش آموزان را تقویت کند، در حالی که آموزش الکترونیکی با ارائه منابع گسترده، محیط های تعاملی و امکان تکرار محتوا، یادگیری فعال و خودتنظیمی را افزایش می دهد. این تفاوت ها بر اهمیت تطبیق روش آموزشی با ویژگی ها و نیازهای یادگیرندگان تاکید می کند و ضرورت بررسی اثربخشی هر روش را در شرایط مختلف آموزشی نشان می دهد. یادگیری پایدار نیازمند پردازش عمیق اطلاعات، تعامل فعال با محتوا و تکرار در محیط های متنوع است. آموزش حضوری با فراهم کردن فرصت های تعامل و بازخورد مستمر و آموزش الکترونیکی با ایجاد محیط های چندرسانه ای و امکان یادگیری خودتنظیمی، هر دو می توانند به تثبیت یادگیری کمک کنند، به شرط آنکه طراحی آموزشی مناسب و مبتنی بر نیاز دانش آموزان باشد. هیچ یک از دو روش آموزشی به طور مطلق بر دیگری برتری ندارد و اثربخشی آن ها بیش از همه تحت تاثیر ویژگی های فردی دانش آموزان، طراحی محتوای آموزشی و شرایط محیط یادگیری قرار دارد. یادگیری ترکیبی که تلفیقی از آموزش حضوری و الکترونیکی است، می تواند با بهره گیری از نقاط قوت هر دو روش، بهترین فرصت را برای ارتقای عملکرد تحصیلی و تثبیت یادگیری پایدار فراهم کند.

کلیدواژه ها:

آموزش ، الکترونیکی ، حضوری ، عملکرد تحصیلی ، یادگیری پایدار ، دانش آموزان