هماهنگی بین بخشی در سیستم نظارت شهری؛ مطالعه موردی تعامل کارشناسی نواحی و اداره ساختمان در شهرداری رشت

هماهنگی بین بخشی یکی از پیش نیازهای اصلی اثربخشی در مدیریت شهری است، به ویژه در حوزه نظارت بر ساخت وساز که نیازمند تعامل بین واحدهای مختلف است. این تحقیق به بررسی میزان و کیفیت همکاری بین کارشناسی نواحی و اداره ساختمان و نظارت در شهرداری رشت می پردازد. روش تحقیق ترکیبی (کیفی-کمی) است و داده ها از طریق پرسشنامه محقق ساخته (۳۰ گویه، پایایی ۰٫۸۶ با آلفای کرونباخ)، مصاحبه عمیق با ۱۸ مسئول و کارشناس و بررسی ۱۲۰ پرونده تخلف در سال ۱۴۰۲ جمع آوری شده است. یافته ها نشان می دهد که سطح هماهنگی بین این دو واحد در حد متوسط پایین قرار دارد (میانگین نمره: ۲٫۷ از ۵). مهم ترین موانع شامل تاخیر در ارسال پاسخ به گزارش ها (میانگین ۱۳٫۵ روز)، عدم شفافیت در تقسیم وظایف، تداخل نقشه های کاری و عدم استفاده از سامانه یکپارچه اطلاعاتی است. تحلیل کیفی داده ها، چهار دسته چالش کلیدی را شناسایی کرد: (۱) ساختاری، (۲) فرآیندی، (۳) فناوری و (۴) ارتباطی. در پایان، پیشنهاداتی مانند راه اندازی سامانه یکپارچه مدیریت تخلفات (IMS)، تشکیل کمیته هماهنگی منطقه ای و استانداردسازی فرآیندهای ارتباطی ارائه شده است. نتایج این تحقیق می تواند به بهبود سیستم نظارت شهری و افزایش شفافیت در شهرداری رشت کمک کند.

کلیدواژه ها:

هماهنگی بین بخشی ، کارشناسی نواحی ، اداره ساختمان ، مدیریت تخلفات ، شهرداری رشت ، سامانه یکپارچه