تاثیر روش های تدریس تیمی بر پیشرفت تحصیلی و تعاملات اجتماعی دانش آموزان ابتدایی

در پاسخ به پیچیدگی های روزافزون محیط های آموزشی و نیاز به پاسخگویی به تفاوت های فردی دانش آموزان، مدل های آموزشی نوین به سمت ساختارهای همکارانه و تعاملی حرکت می کنند. در این میان، «تدریس تیمی» به عنوان یک راهبرد پداگوژیکی که در آن دو یا چند معلم به طور مشترک مسئولیت آموزش گروهی از دانش آموزان را بر عهده می گیرند، از اهمیت ویژه ای برخوردار است. این مقاله مروری به بررسی و تحلیل جامع تاثیر روش های تدریس تیمی بر دو پیامد کلیدی دانش آموزان در مقطع ابتدایی، یعنی «پیشرفت تحصیلی» و «تعاملات اجتماعی» می پردازد. هدف این پژوهش، تبیین مکانیسم هایی است که از طریق آن ها، همکاری و هم افزایی معلمان می تواند به ایجاد یک محیط یادگیری غنی تر، پویاتر و حمایتی تر برای دانش آموزان منجر شود. یافته های حاصل از مرور ادبیات نظری و پژوهشی نشان می دهد که تدریس تیمی با فراهم آوردن امکان تمایز در آموزش، افزایش توجه فردی به دانش آموزان و ترکیب تخصص های معلمان، به طور مستقیم به بهبود درک مفاهیم و ارتقای پیشرفت تحصیلی کمک می کند. مهم تر از آن، این مدل با تسهیل پیاده سازی راهبردهای یادگیری مشارکتی و گروهی در میان دانش آموزان، به طور قابل توجهی کیفیت و کمیت تعاملات اجتماعی آن ها را بهبود می بخشد. معلمان با مدل سازی رفتار همکاری، فرهنگی از کار تیمی را در کلاس درس نهادینه می کنند که این امر به نوبه خود، به رشد مهارت های ارتباطی، همدلی و مسئولیت پذیری اجتماعی دانش آموزان می انجامد. این مقاله نتیجه گیری می کند که تدریس تیمی، نه تنها یک راهکار برای بهبود عملکرد معلمان، بلکه یک استراتژی قدرتمند برای تقویت همزمان ابعاد شناختی و اجتماعی رشد دانش آموزان و آماده سازی آن ها برای چالش های قرن بیست و یکم است.

کلیدواژه ها:

تدریس تیمی ، پیشرفت تحصیلی ، تعاملات اجتماعی ، یادگیری مشارکتی ، دانش آموزان ابتدایی