نقش آموزش های مبتنی بر همکاری در ارتقای مهارت های ارتباطی و عملکرد تحصیلی دانش آموزان ابتدایی

آموزش و پرورش در دوره ابتدایی، علاوه بر رسالت بنیادین خود در آموزش دانش پایه، وظیفه خطیر پرورش شایستگی های اجتماعی و ارتباطی را نیز بر عهده دارد. این مقاله مروری به بررسی و تحلیل جامع نقش «آموزش های مبتنی بر همکاری» به عنوان یک راهبرد پداگوژیکی کلیدی در ارتقای همزمان «مهارت های ارتباطی» و «عملکرد تحصیلی» دانش آموزان ابتدایی می پردازد. این پژوهش استدلال می کند که گذار از مدل های آموزشی فردگرایانه و معلم محور به سمت رویکردهای یادگیری فعال و مشارکتی، یک تحول ضروری برای پاسخگویی به نیازهای دانش آموزان قرن بیست و یکم است. یافته های حاصل از مرور ادبیات نظری و پژوهشی نشان می دهد که آموزش های مبتنی بر همکاری، با قرار دادن دانش آموزان در موقعیت های یادگیری فعال و گروهی، به مثابه یک کارگاه عملی برای تمرین و توسعه مهارت های ارتباطی اساسی مانند گوش دادن فعال، بیان واضح ایده ها، ارائه بازخورد سازنده و حل مسئله مشترک عمل می کند. این تقویت در شایستگی های ارتباطی، به نوبه خود، به ایجاد یک جو کلاسی مثبت و افزایش مشارکت دانش آموزان منجر می شود. همزمان، فرآیندهای شناختی درگیر در یادگیری همکارانه، مانند تبیین مفاهیم برای دیگران و تلفیق دیدگاه های مختلف، به درک عمیق تر مفاهیم درسی و در نتیجه، بهبود عملکرد تحصیلی می انجامد. این مقاله نتیجه گیری می کند که آموزش مبتنی بر همکاری، یک راهبرد دوگانه و بسیار کارآمد است که به طور همزمان به پرورش دانش آموزانی توانا در برقراری ارتباط و موفق در عرصه تحصیل یاری می رساند.

کلیدواژه ها:

آموزش مبتنی بر همکاری ، مهارت های ارتباطی ، عملکرد تحصیلی ، یادگیری مشارکتی ، دانش آموزان ابتدایی