بررسی اثربخشی برنامه های مداخله ای در بهبود اختلالات خواندن (دیسلکسی) در پایه های اول و دوم ابتدایی

اختلال خواندن (دیسلکسی) یکی از شایع ترین ناتوانی های یادگیری در پایه های اول و دوم ابتدایی است که در صورت عدم مداخله به موقع، می تواند پیامدهای منفی گسترده ای بر پیشرفت تحصیلی و رشد فردی دانش آموزان بگذارد. این مقاله با رویکرد تحلیلی–تشریحی، به بررسی مهم ترین برنامه های مداخله ای و ویژگی های آن ها در بهبود توانایی خواندن کودکان مبتلا به دیسلکسی می پردازد. تمرکز بر آموزش آگاهی واج شناختی، تقویت رابطه صدا و حرف، استفاده از رویکرد چندحسی، اجرای آموزش های کوتاه و مکرر، و یادگیری در بافت واقعی زبان از مولفه های کلیدی برنامه های موفق هستند. همچنین، نقاط قوت و چالش های اجرای این برنامه ها، ضرورت بومی سازی روش های خارجی، و نقش حیاتی خانواده و مدرسه در پشتیبانی از این فرایند تحلیل شده است. یافته ها نشان می دهد که موفقیت مداخلات نیازمند طراحی ترکیبی، آموزش تخصصی معلمان، درگیری فعال والدین، و ارزیابی کیفی مداوم است.

کلیدواژه ها:

دیسلکسی ، اختلال خواندن ، مداخلات آموزشی ، آگاهی واج شناختی ، رویکرد چندحسی