بررسی تاثیر امیددرمانی بر ارتقای تاب آوری تحصیلی در دانش آموزان با اختلال یادگیری خواندن

هدف پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی امیددرمانی بر ارتقای تاب آوری تحصیلی دانش آموزان دختر دارای اختلال یادگیری خواندن بود. طرح پژوهش از نوع شبه آزمایشی با پیش آزمون–پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان دختر پایه پنجم و ششم ابتدایی شهر نطنز در سال تحصیلی ۱۳۹۸–۱۳۹۹ بود که دارای تشخیص اختلال خواندن بودند. نمونه ای به حجم ۳۰ نفر به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه ۱۵ نفر) گمارده شد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه تاب آوری تحصیلی ساموئل و همکاران (۲۰۱۳) با ضریب آلفای کرونباخ ۸۷/۰ بود. گروه آزمایش هشت جلسه ۹۰ دقیقه ای امیددرمانی بر اساس مدل اسنایدر و مگیار–موئه دریافت کردند، در حالی که گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس و نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ تحلیل شد. نتایج نشان داد بین میانگین های پس آزمون دو گروه پس از کنترل پیش آزمون تفاوت معناداری وجود دارد ( F(۱,۲۷)=۱۱.۷۶ , P < ۰.۰۱ , η۲=۰.۳۰ ) . این یافته ها بیانگر تاثیر مثبت و معنادار امیددرمانی بر ارتقای تاب آوری تحصیلی دانش آموزان با اختلال خواندن است.

کلیدواژه ها:

امیددرمانی ، نظریه اسنایدر ، تاب آوری تحصیلی ، اختلال یادگیری خواندن ، مداخله مثبت گرا