بررسی اثرات مهار گیرنده های اورکسینی واقع در هسته اینسرتوس بر یادگیری اجتنابی غیرفعال در موش های صحرایی نر

فرآیندهای یادگیری و حافظه تحت تاثیر مناطق متعددی از مغز قرار دارند. هسته اینسرتوس (NI)، که شامل توزیع گسترده ای از نوروپپتیدهای اورکسین است، به عنوان یکی از عناصر کلیدی در عملکردهای فیزیولوژیک، به ویژه پردازش حافظه، شناخته می شود. مطالعه کنونی با هدف بررسی اثرات غیر فعال سازی گیرنده های اورکسینی نوع ۱ و ۲ واقع در NI مغز موش های صحرایی بر پردازش یادگیری اجتنابی و تقویت طولانی مدت (LTP) طراحی شده است. در مراحل مختلف این مطالعه موش های صحرایی دی متیل سولفوکسیاید (DMSO، گروه شاهد)، آنتاگونیست گیرنده اورکسینی نوع ۱ (SB-۳۳۴۸۶۷-A) و آنتاگونیست گیرنده اورکسینی نوع ۲ (TCS-OX۲-۲۹) را از طریق کانول دریافت نمودند. آزمایش های رفتاری مربوط به یادگیری احترازی در دو فاز تثبیت و به خاطرآوری انجام شدند. تزریق داروها بلافاصله پس از آموزش یا ۱۵ دقیقه پیش از شروع آزمون بازیابی در NI صورت گرفت. همچنین در آزمایش الکتروفیزیولوژی، تزریق ها ۳۰ دقیقه پیش از القای LTP صورت گرفت تا نقش گیرنده های اورکسینی در القای LTP مورد بررسی قرار گیرد. نتایج حاصل نشان داد که فاز تثبیت در هر دو آزمایش رفتاری به طور معناداری توسط تزریق آنتاگونیست ها مختل گردید (۰۵/۰ >p)، در حالی که فاز به خاطرآوری تحت تاثیر قرار نگرفت (۰۵/۰ ≤p). علاوه بر این، در آزمایش الکتروفیزیولوژی، دامنه پتانسیل عمل دسته جمعی (PS) دستخوش کاهشی معنادار شد (۰۵/۰ >p)، اما شیب پتانسیل پس سیناپسی تحریکی دسته جمعی (EPSP) تغییر پیدا نکرد (۰۵/۰ ≤p). در نهایت، مطالعه حاضر نشان داد که مهار گیرنده های اورکسینی نوع ۱ و ۲ در NI منجر به اختلال در فرآیند یادگیری اجتنابی و القای پتانسیل سیناپسی بلندمدت می شود.

کلیدواژه ها:

گیرنده های اورکسینی ، هسته اینسرتوس ، یادگیری اجتنابی ، موش صحرایی