مقایسه تاثیر مداخلات دیجیتال مبتنی بر هوش مصنوعی و درمانگران انسانی در کاهش نشانه های افسردگی و اضطراب

در دهه اخیر، رشد چشم گیر فناوری های مبتنی بر هوش مصنوعی (AI) در حوزه سلامت روان، زمینه ساز توسعه طیفی از مداخلات دیجیتال شده است که با هدف پیشگیری یا کاهش نشانه های افسردگی و اضطراب مورد استفاده قرار می گیرند. در کنار این پیشرفت ها، پرسشی بنیادین مطرح شده است: آیا اثربخشی این مداخلات دیجیتال می تواند با مداخلات سنتی توسط درمانگران انسانی رقابت کند یا حتی از آن فراتر رود؟ پژوهش حاضر با روش مروری روایتی، به بررسی و مقایسه مطالعات منتشرشده در دو دهه گذشته در زمینه تاثیر مداخلات روان شناختی دیجیتال مبتنی بر هوش مصنوعی (مانند چت بات های درمانگر، اپلیکیشن های CBT خودیار، و پلتفرم های پشتیبانی هیجانی) و مشاوره حضوری با متخصصان سلامت روان در کاهش علائم افسردگی و اضطراب می پردازد. یافته های حاصل از مطالعات مورد بررسی نشان می دهد که مداخلات دیجیتال می توانند به ویژه در جمعیت های جوان، در دسترس نبودن درمانگران، یا در شرایط بحران روانی (مانند پاندمی کرونا)، نقش موثری ایفا کنند. این ابزارها با بهره گیری از الگوریتم های یادگیری ماشین، توانایی شخصی سازی محتوا، پایش بلادرنگ و دسترسی دائمی را فراهم کرده اند. با این حال، چالش هایی چون فقدان عمق ارتباط انسانی، خطر خودتشخیصی نادرست، و نبود نظارت بالینی مستقیم، اثربخشی بلندمدت آن ها را زیر سوال برده است. در مقابل، درمان های انسانی همچنان از نظر کیفیت ارتباط درمانی، درک زمینه ای پیچیده، و ارزیابی جامع روانی برتری نشان می دهند در مجموع، این مرور روایتی به این نتیجه می رسد که رویکردی ترکیبی و مکمل میان مداخلات هوشمند و درمانگران انسانی می تواند مسیر مناسبی برای آینده مراقبت های سلامت روان باشد، به ویژه در چارچوب هایی که دسترسی محدود به درمان حضوری وجود دارد. همچنین نیاز به انجام مطالعات طولی، تجربی و میان فرهنگی برای بررسی اثربخشی و ایمنی مداخلات دیجیتال، به طور جدی احساس می شود.

کلیدواژه ها:

مداخلات دیجیتال ، هوش مصنوعی ، درمانگران انسانی ، افسردگی ، اضطراب