بررسی و مقایسه "روش دستور-ترجمه و روش آموزش زبان ارتباطی" در آموزش زبان انگلیسی

هدف این مطالعه مقایسه دو روش برجسته آموزش زبان است: روش دستور-ترجمه و روش آموزش زبان ارتباطی. این مقاله با تکیه بر چارچوب ارائه شده در *روش ها و اصول آموزش زبان* (ویرایش سوم) نوشته ریچاردز و راجرز، پیشینه تاریخی، اهداف، تکنیک ها، نقش معلمان و دانش آموزان، نقاط قوت و ضعف و رویکردهای ارزیابی هر دو روش را بررسی می کند. این مطالعه از تحلیل کیفی مبتنی بر بررسی متون برای برجسته کردن تفاوت های اساسی و پیامدهای آن برای عمل آموزش زبان استفاده می کند. یافته ها نشان می دهد که در حالی که روش دستور-ترجمه بر مهارت گرامری و مهارت های ترجمه تمرکز دارد، روش آموزش زبان ارتباطی بر مهارت ارتباطی و استفاده از زبان در زندگی واقعی تاکید دارد و آن را برای زمینه های آموزش زبان مدرن مناسب تر می کند. بنابراین، به طور خلاصه: • روش دستور-ترجمه بیشتر روی قواعد زبان و ترجمه متمرکز است و زبان مادری غالب است. • روش آموزش زبان ارتباطی روی مهارت های ارتباطی واقعی تمرکز دارد و زبان هدف در کلاس غالب است.روش دستور-ترجمه : • تمرکز روی گرامر و ترجمه • معلم محور، حفظ و تکرار • مهارت خواندن و نوشتن • تعامل کم • آزمون کتبیروش آموزش زبان ارتباطی: • تمرکز روی مکالمه و ارتباط واقعی • دانش آموز محور، فعالیت های گروهی • همه مهارت ها، به ویژه شنیداری و گفتاری • تعامل زیاد • آزمون شفاهی و کتبی

کلیدواژه ها:

Grammar Translation Method ، communicative Language Teaching ، Language teaching methods ، grammatical competence ، communicative competence