یادگیری از طریق تدریس،وقتی دانش آموز آموزگار میشود.

یادگیری از طریق تدریس، به عنوان یک رویکرد نوین در آموزش، بر این اصل استوار است که دانش آموزان نه تنها یادگیرنده بلکه نقش آموزگار را نیز برعهده بگیرند. این روش مبتنی بر یادگیری فعال و مشارکتی است و دانش آموزان را در موقعیت هایی قرار می دهد که برای تدریس مفاهیم به همکلاسی های خود، مجبور به تسلط کامل بر مطالب درسی می شوند. تجربه تدریس باعث می شود که دانش آموز نه تنها دانش را حفظ کند، بلکه توانایی تحلیل، ترکیب، بازتولید و تبیین آن را نیز به دست آورد.تحقیقات متعدد نشان داده اند که یادگیری از طریق تدریس می تواند موجب ارتقای مهارت های شناختی، اجتماعی و عاطفی دانش آموزان شود. از منظر شناختی، دانش آموزان با ایفای نقش آموزگار، حافظه خود را تقویت کرده، تفکر انتقادی و حل مسئله را تمرین می کنند. از منظر اجتماعی، این روش مهارت های ارتباطی، همکاری و توانایی مدیریت گروه را تقویت می کند و از نظر عاطفی، اعتماد به نفس و انگیزه یادگیری دانش آموزان افزایش می یابد.علاوه بر این، این رویکرد باعث می شود که معلم نقش یک راهنما و تسهیل گر را ایفا کند و محیط یادگیری را به گونه ای شکل دهد که دانش آموزان بتوانند با آزادی و مسئولیت بالا در فرآیند یادگیری مشارکت کنند. در این مقاله، با مرور مبانی نظری، مدل های اجرایی، مزایا، چالش ها و تجربیات جهانی و بومی، تلاش شده است تا تصویری کامل از چگونگی اجرای یادگیری از طریق تدریس ارائه شود.نتایج بررسی ها نشان می دهند که این رویکرد، علاوه بر افزایش یادگیری عمیق، انگیزه تحصیلی و مشارکت فعال دانش آموزان، می تواند به توسعه مهارت های رهبری، مسئولیت پذیری و توانایی ارائه مفاهیم کمک کند. بنابراین، یادگیری از طریق تدریس نه تنها یک روش آموزشی نوین بلکه یک ابزار قدرتمند برای ارتقای کیفیت آموزش و پرورش در مدارس و سایر محیط های آموزشی محسوب می شود.

کلیدواژه ها:

یادگیری از طریق تدریس ، دانش آموز آموزگار ، روش های نوین تدریس ، یادگیری فعال ، آموزش مشارکتی ، مدل های تدریس ، ارزیابی در آموزش ، انگیزه تحصیلی ، مهارت های اجتماعی.