مقایسه روش ترجمه محور و روش ارتباطی در یادگیری زبان

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی دو رویکرد آموزش زبان، یعنی روش ترجمه محور و روش ارتباطی، در بستر آموزشی ایران انجام شده است. بیان مساله بر این مبنا استوار است که هر یک از این دو روش، بر جنبه ای خاص از مهارت های زبانی تمرکز دارد؛ با این حال، شواهد کافی برای تعیین برتری مطلق هیچ یک موجود نیست. هدف اصلی پژوهش، سنجش و مقایسه اثرات این دو رویکرد در ارتقای مهارت های خواندن، گفتار، نوشتار، قواعد دستوری و انگیزه زبان آموزان است. روش تحقیق به صورت توصیفی–تحلیلی و با استفاده از مطالعات کتابخانه ای (کتاب ها، مقالات علمی، پایان نامه ها و گزارش های پژوهشی) انجام شد. داده ها به روش تحلیل محتوای کیفی بررسی و شباهت ها و تفاوت ها استخراج گردید. یافته ها نشان داد روش ترجمه محور در افزایش دقت زبانی، گسترش واژگان تخصصی و انسجام نوشتاری موثرتر بوده است، درحالی که روش ارتباطی توانست روانی گفتار، خلاقیت نوشتاری و انگیزه بلندمدت را ارتقا دهد. نتیجه گیری کلی پژوهش حاکی از آن است که رویکرد ترکیبی، با استفاده همزمان از نقاط قوت دو روش، می تواند راهکار بهینه برای توسعه جامع مهارت های زبانی در محیط های آموزشی ایران باشد.

کلیدواژه ها:

آموزش زبان دوم ، روش ترجمه محور ، روش ارتباطی ، انگیزش زبان آموز ، مهارت های زبانی ، بومی سازی روش ها