بررسی نقش متغیرهای میانجی انگیزش، تعامل اجتماعی و حمایت والدین در تاثیر بازی ها بر یادگیری

این مقاله مروری تحلیلی به بررسی نقش سه متغیر میانجی انگیزش، تعامل اجتماعی و حمایت والدین در فرآیند تاثیر بازی ها (دیجیتال و غیردیجیتال) بر فرایندهای یادگیری می پردازد. با توجه به ادبیات روان شناسی یادگیری و پژوهش های آموزشی، فرض می شود بازی ها از طریق افزایش انگیزش درونی، فراهم سازی بسترهای تعامل همیارانه و حضور حمایتی خانواده ها، یادگیری عمیق تر، تداوم تمرین و انتقال مهارت ها را تسهیل می کنند. شواهد متنوع نشان می دهد که مولفه های انگیزشی (براساس نظریه خودتعیین گری و نظریه رشد علاقه)، به طور مستقیم و میانجی، نقش مهمی در هم افزایی بازی و یادگیری ایفا می کنند (Ryan & Deci, ۲۰۰۰; Hidi & Renninger, ۲۰۰۶). همچنین بازی های گروهی و ساختارهای چندنفره موجب ارتقای تعامل اجتماعی، یادگیری مشارکتی و بازخورد همسالان می شوند که خود میانجی تقویت یادگیری اند (Vygotsky, ۱۹۷۸; Squire, ۲۰۰۵). حضور و راهنمایی والدین (mediation، co-playing، و حمایت روانی-آموزشی) نیز بر کیفیت بهره گیری از بازی ها تاثیرگذار است و می تواند اثرات مثبت یا منفی بازی را تعدیل کند (Nikken & Jansz, ۲۰۰۶; Livingstone & Helsper, ۲۰۰۸). مقاله با ترکیب مبانی نظری و شواهد متقن بین المللی و فارسی، الگوی مفهومی میانجی گری را ارائه می دهد، محدودیت های پژوهشی را بازشناسی می کند و پیشنهادهای عملی برای معلمان، طراحان بازی و سیاست گذاران آموزشی ارائه می ده

کلیدواژه ها:

بازی محوری ، انگیزش ، تعامل اجتماعی ، حمایت والدین ، یادگیری ، میانجی گری