اثرات منابع مختلف سلنیوم آلی میکرو و نانو بر عملکرد و کیفیت گوشت جوجه های گوشتی آرین

هدف از این مطالعه، مقایسه اثرات منابع مختلف سلنیوم آلی میکرو و نانو بر عملکرد و کیفیت گوشت سینه جوجه های گوشتی بود. در پایان دوره آزمایش (۳۵ روزگی) پارامترهای مربوط به عملکرد رشد (میانگین مصرف خوراک روزانه، میانگین افزایش وزن روزانه، و ضریب تبدیل خوراک) و کیفیت گوشت سینه (افت خونابه و pH در زمان کشتار و ۲۴ ساعت پس از کشتار) مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که تیمارهای آزمایشی اثر معنی داری بر میزان مصرف خوراک نداشتند (P>۰.۰۵)، اما به لحاظ عددی بیشترین میزان مصرف خوراک (۵۲/۱۴۳ گرم در روز) در تیمار نانو هیدروکسی سلنومتیونین مشاهده شد. مقایسات متعامد نشان داد که میزان افزایش وزن روزانه در تیمارهای نانو در مقایسه با تیمار میکرو بیشتر بود و تیمار نانوهیدروکسی سلنومتیونین ۳۱/۹ درصد افزایش وزن روزانه بیشتری نسبت به تیمار میکروسلنومتیونین داشت (P<۰.۰۵). همچنین تفاوت معنی داری بر میزان ضریب تبدیل خوراک در بین تیمارهای آزمایشی مشاهده نشد (P>۰.۰۵)، بااین حال بهترین ضریب تبدیل (۷۶/۱) مربوط به تیمار نانوسلنومتیونین بود. همچنین تیمارهای آزمایشی تاثیر معنی داری بر میزان افت پخت و pH گوشت نداشتند (P>۰.۰۵). اگرچه نانوهیدروکسی سلنومتیونین نتایج عملکرد بهتری را نشان داد، اما نتایج مربوط به کل دوره پرورش تفاوت معنی داری بین منابع سلنیوم یا اندازه ذرات آنها نشان نداد. بنابراین، استفاده از هرکدام از این سه منبع منتهی به نتایج یکسان ضریب تبدیل خوراک در پایان دوره ۳۵ روزه می شود و تنها در تیمار نانو هیدروکسی سلنومتیونین پارامتر افزایش وزن روزانه برای کل دوره بطور معناداری باعث افزایش تقریبا ۱۰ درصدی نسبت به بقیه تیمارها شد.

کلیدواژه ها:

افت خونابه ، افزایش وزن ، سلنیوم آلی ، نانو سلنومتیونین ، هیدروکسی سلنومتیونین