بررسی شبیه سازی حرکتی در پیش بینی هماهنگی بین فردی پسران نخبه طناب زنی

مقدمه: سیستم حرکتی فرد هنگام مشاهده و تصویر سازی عمل فرد دیگر فعال می شود. هدف: هدف این پژوهش بررسی شبیهسازی حرکتی در پیش بینی هماهنگی بین فردی پسران نخبه طناب زنی بود. روش شناسی: پژوهش کاربردی به صورت موردی یکمرحله ای و با حضور ۱۴ پسر در دسترس نخبه طناب زنی (۱۳ تا ۱۸ سال) انجام شد. آزمودنی ها به مدت چهار ماه تکالیف مختلف طناب زنی (طنابزدن در مسافت های متفاوت با فرود همزمان) را تمرین کردند تا موفق شدند بطور صحیح و بدون حضور بازخورد، آن ها را اجرا کنند. از دستگاه تحلیل حرکتی وایکان، با شش دوربین مادون قرمز، با قابلیت ۱۲۰ فریم در ثاینه برای ثبت سهبعدی حرکات پاها و چرخش طناب ها استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس یک راهه نشان داد که با تمرین کافی، زمان آغاز حرکت، انحراف زمانی دست و پا، انحراف زمانی در چرخش طناب و زمان فرود گروه های دونفره به سطحی مساوی یکدیگر رسید، درحالی که در زمان حرکت و ارتفاع پرش بین افراد تفاوت معنی داری مشاهده شد(P≤۰.۰۵). نتیجه گیری: وقتی افراد برای هماهنگ شدن با فردی، عمل او را شبیه سازی می کنند، ممکن است به مدل های درونی تکیه کنند که حاکم بر هماهنگی اندام های وی هستند. درواقع با سخت تر شدن و همچنین با افزایش تقاضای تکلیف مشترک، هماهنگی بین فردی افزایش می یابد.

کلیدواژه ها:

شبیه سازی حرکتی ، پیش بینی ، هماهنگی بین فردی