اثر مداخله تمرین بدنی بر تبحر حرکتی پسران ۷ تا ۱۰ ساله دارای اختلال هماهنگی رشدی

مقدمه و هدف: اختلال هماهنگی رشدی برای توصیف کودکانی به کار می رود که بدون وجود بیماری عصبی و یا مشکل پزشکی خاص، مشکلاتی در هماهنگی دارند. در این مطالعه به منظور ایجاد یک پرتکل حرکتی برای بهبود عملکرد حرکتی کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی، اثر بخشی برخی تمرین های بدنی بر بهبود تبحر حرکتی این کودکان بررسی شده است. روش شناسی: این تحقیق به روش تجربی با پیش آزمون و پس آزمون اجرا شده است. تعداد ۲۵ کودک که بر اساس معیارهای دستورالعمل آماری و تشخیصی اختلالات روانی نسخه چهارم از میان دانش آموزان پسر پایه اول تا چهارم دوره ابتدایی منطقه یک تهران غربال شدند. آزمودنی ها در ابتدا در پیش آزمون تبحر حرکتی برونینکز-اوزرتسکی شرکت کردند و سپس به شکل تصادفی در دو گروه تجربی (۱۳ نفر با میانگین سنی ۳۹/۱±۶/۸) و کنترل (۱۲ نفر با میانگین سنی ۱۵/۱±۱۱/۸) جای گرفتند. گروه تجربی تمرین های  حرکتی منتخب را  به مدت۲۰ جلسه هفتاد و پنج دقیقه ای (سه جلسه در هفته) انجام دادند و در انتهای دوره هر دو گروه در پس آزمون شرکت نمودند. از روش تحلیل کوواریانس برای تحلیل نتایج استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان دادند که گروه مداخله تمرینی پس از اتمام دوره مداخله در ۶ خرده آزمون تعادل، هماهنگی دوطرفه، هماهنگی اندام فوقانی، سرعت پاسخ، کنترل بینایی حرکت و سرعت و چالاکی اندام فوقانی بهبود معنادار داشتند (۰۵/۰p). بحث و نتیجه گیری: برنامه تمرین های بدنی ارائه شده در این تحقیق ممکن است بتواند تبحر حرکتی کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی را بهبود ببخشد.

کلیدواژه ها:

اختلال هماهنگی رشدی ، آزمون تبحر حرکتی برونینکز-اوزرتسکی و تمرین بدنی