شیوه های نوین تدریس با متد جدید

تحول های اخیر در علوم تربیتی و فناوری آموزشی باعث ظهور و گسترش شیوه های نوین تدریس شده است که هدف اصلی آنها فعال سازی یادگیرنده، تقویت مهارت های تفکر سطح بالا و تطبیق آموزش با نیازهای متنوع فراگیران است. این مقاله با رویکرد مروری–تحلیلی تلاش می کند مفاهیم کلیدی و شواهد تجربی مربوط به متدهای نوین تدریس از جمله یادگیری فعال، یادگیری معکوس، یادگیری مبتنی بر پروژه، آموزش ترکیبی (Blended Learning)، و طراحی بر اساس Universal Design for Learning (UDL) را مرور و تبیین کند. روش پژوهش مرور نظام مند ادبیات فارسی و لاتین در دو دهه اخیر بود و داده ها به صورت موضوعی تحلیل شد. یافته ها نشان می دهد که متدهای نوین در افزایش مشارکت، انگیزش و کیفیت یادگیری موثرند؛ با این حال موفقیت آنها وابسته به آماده سازی معلمان، طراحی محتوا، زیرساخت و بومی سازی است. مقاله در خاتمه پیشنهاداتی برای برنامه ریزان آموزشی، معلمان و پژوهشگران ارائه می دهد تا راهبردهایی عملی برای گسترش این متدها در نظام آموزشی پیشنهاد شود.

کلیدواژه ها:

یادگیری فعال ، کلاس معکوس ، یادگیری مبتنی بر پروژه (PBL) ، آموزش ترکیبی (Blended Learning) ، TPACK ، طراحی جهانی برای یادگیری (UDL)