اثر روش های تدریس فعال در افزایش انگیزه یادگیری در دانش آموزان ابتدایی در شهرستان لالی

افزایش انگیزه یادگیری در دانش آموزان ابتدایی از مهم ترین اهداف نظام آموزشی به شمار می رود، زیرا انگیزه نقش کلیدی در بهبود کیفیت یادگیری و موفقیت تحصیلی دارد. روش های تدریس فعال که دانش آموزان را در فرایند یادگیری مشارکت می دهد، می تواند به طرز چشمگیری انگیزه آنان را ارتقاء دهد. این روش ها شامل فعالیت های تعاملی، مشارکتی و تجربه محور هستند که یادگیرندگان را به تفکر، پرسشگری و حل مسئله تشویق می کنند. این پژوهش با هدف بررسی اثر روش های تدریس فعال در افزایش انگیزه یادگیری دانش آموزان ابتدایی انجام شده است. روش تحقیق از نوع کمی و توصیفی-همبستگی است و جامعه آماری شامل دانش آموزان پایه های ابتدایی در مدارس شهرستان لالی می باشد. نمونه گیری به صورت تصادفی ساده و تعداد ۲۰۰ دانش آموز انتخاب گردید. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه استاندارد انگیزه یادگیری بود که اعتبار و پایایی آن پیش تر تایید شده است. یافته ها نشان داد که استفاده از روش های تدریس فعال به طور معناداری با افزایش انگیزه یادگیری دانش آموزان ارتباط مثبت دارد. دانش آموزانی که در کلاس هایی با تدریس فعال شرکت می کردند، سطح بالاتری از علاقه، مشارکت و اشتیاق به یادگیری را نشان دادند. این روش ها موجب افزایش خودکارآمدی، حس مسئولیت پذیری و رضایت از یادگیری در دانش آموزان شدند. همچنین، نتایج بیانگر آن بود که معلمان با استفاده از تدریس فعال توانستند ارتباط موثرتری با دانش آموزان برقرار کرده و محیط یادگیری را جذاب تر و پویا تر کنند. بر اساس این یافته ها، توصیه می شود نظام آموزشی به منظور بهبود کیفیت آموزش، آموزش معلمان در زمینه روش های تدریس فعال را گسترش دهد و محیط های آموزشی را به گونه ای طراحی کند که مشارکت فعال دانش آموزان را تسهیل نماید. در نهایت، کاربرد این روش ها می تواند به توسعه مهارت های یادگیری مادام العمر و رشد توانمندی های دانش آموزان کمک شایانی نماید.

کلیدواژه ها:

تدریس فعال ، انگیزه یادگیری ، دانش آموزان ابتدایی ، مشارکت ، خودکارآمدی