ارتقای انگیزه و یادگیری دانش آموزان از طریق روش های تدریس فعال: رویکردی روان شناختی

روش های تدریس فعال به عنوان رویکردی نوین در آموزش و پرورش، با تمرکز بر مشارکت مستقیم دانش آموزان در فرآیند یاددهی–یادگیری، موجب افزایش انگیزه، خودکارآمدی و یادگیری عمیق می شوند. این روش ها شامل فعالیت های گروهی، حل مسئله، ایفای نقش و پروژه های عملی هستند که دانش آموزان را به تعامل، تفکر انتقادی و یادگیری معنادار تشویق می کنند. هدف این پژوهش بررسی تاثیر روش های تدریس فعال بر انگیزه و یادگیری دانش آموزان با رویکرد روان شناختی است. مرور مطالعات پیشین نشان می دهد که بهره گیری از این روش ها، علاوه بر ارتقای عملکرد تحصیلی، موجب تقویت اعتمادبه نفس، مهارت های اجتماعی و مسئولیت پذیری دانش آموزان نیز می شود. یافته ها اهمیت استفاده از روش های تدریس فعال را در ایجاد محیط آموزشی انگیزشی، پویا و حمایتی برای دانش آموزان تایید می کنند و نشان می دهند که چنین رویکردهایی می توانند نقش موثری در موفقیت تحصیلی و رشد شخصیتی آنان ایفا کنند.واژگان کلیدی: تدریس فعال، انگیزه دانش آموزان، یادگیری معنادار، روان شناسی تربیتی، خودکارآمدی