نقش روش های تدریس چندحسی در بهبود یادگیری کودکان دیرآموز

این پژوهش به بررسی نقش روش های تدریس چندحسی در بهبود یادگیری کودکان دیرآموز می پردازد. هدف آن تبیین چگونگی اثر تحریک همزمان مجاری دیداری شنیداری و لمسی حرکتی بر توجه پایدار حافظه کاری انگیزش و خودباوری تحصیلی است و نیز ارائه شیوه های اجرایی مناسب برای کلاس درس. پژوهش به صورت تحلیلی و توصیفی و بر پایه مطالعه منابع کتابخانه ای و مرور نوشته های علمی معتبر انجام شده است. جمع بندی نشان می دهد که به کارگیری ماده های آموزشی چندحسی و سازماندهی گام به گام تکلیف ها به افزایش رمزگردانی و بازیابی کاهش اضطراب یادگیری و رشد مشارکت کلاسی می انجامد. ترکیب بازخورد فوری تمرین های کوتاه همراه با حرکت و روایتگری تصویری دوام آموخته ها را بالا می برد. هماهنگی چشم و دست تقویت تمایز شنیداری و تمرین های لمس آگاهانه به بهبود خواندن نوشتن و درک واژگانی کمک می کند. همچنین همیاری خانواده با مدرسه و سازگار کردن محیط خانه با راهبردهای کلاس اثرها را پایدارتر می سازد. بر پایه این یافته ها آموزش معلمان در طراحی درس چندحسی بهره گیری از ابزارهای قابل دسترس و ارزیابی تکوینی مبتنی بر مشاهده سامان مند مسیر کاهش افت تحصیلی و افزایش کامیابی یادگیری در کودکان دیرآموز را هموار می کند.

کلیدواژه ها:

تدریس چندحسی ، کودکان دیرآموز ، بهبود یادگیری ، راهبرد آموزشی ، ارزیابی تکوینی