نقش داستان گویی و نمایش در تقویت مهارت های ارتباطی

این پژوهش مروری-تحلیلی به بررسی نقش دو روش فعال آموزشی — داستان گویی و نمایش (دراماتیک/خلاق) — در تقویت مهارت های ارتباطی دانش آموزان می پردازد. با تلفیق مبانی نظری از روان شناسی اجتماعی-فرهنگی و نظریه های یادگیری مشاهده ای، و مرور شواهد تجربی داخلی و بین المللی، مکانیزم های آموزشی موثر، چارچوب های کاربردی و محدودیت های تحقیقاتی شناسایی شدند. نتایج نشان می دهند که داستان گویی شفاهی و اجرای نمایش های ساختاریافته باعث افزایش دامنه واژگان، پیچیدگی زبانی، توانایی بازگویی، مهارت های گفتاری و شنیداری، همدلی و مهارت های بین فردی می شوند؛ مشروط بر اینکه فعالیت ها به صورت هدفمند، دارای ساختار فازبندی شده، فرصت تجربه نقش و بازخورد را فراهم کنند (Isbell et al., ۲۰۰۴; Kul Uçtu & Karahan, ۲۰۲۱). در بستر مدرسه، هم افزایی میان معلم، مربی و ارزیابی مستمر، کیفیت تاثیرگذاری را افزایش می دهد (Lee, Enciso, & Brown, ۲۰۱۶). آثار فارسی نیز گواه کارآیی روش های قصه گویی و تئاتر آموزشی در بهبود مهارت های ارتباطی و اجتماعی دانش آموزان است (پودات، ۱۳۹۸؛ دهقانی فیروزآبادی، ۱۴۰۳؛ احمدی، ۱۴۰۳). مقاله در پایان راهکارهای آموزشی و پژوهشی برای اجرای اثربخش داستان گویی و نمایش در کلاس درس ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

داستان گویی ، نمایش/درام آموزشی ، مهارت های ارتباطی ، یادگیری فعال ، آموزش زبانی ، درون رفتار اجتماعی