بازدارندگی سلاح های اتمی و ایجاد امنیت در جمهوری اسلامی (پارادوکس قدرت و مشروعیت)

در عصر پساوستفالیایی که معادلات امنیتی با الگوهای نوظهور قدرت بازتعریف می شوند، مسئله بازدارندگی هسته ای برای جمهوری اسلامی ایران به مثابه یک دوراهی استراتژیک نمود یافته است. این پژوهش با رویکردی تحلیلی-انتقادی، دیالکتیک پیچیده میان “امنیت سازی اتمی” و “مشروعیت گفتمانی” را در راهبرد کلان جمهوری اسلامی مورد واکاوی قرار می دهد. یافته های تحقیق نشان می دهد که سه گانه “بازدارندگی متعارف”، “دکترین مقاومت فعال” و “دیپلماسی هوشمند” توانسته است آلترناتیوی بومی در برابر پارادایم غربی “امنیت از طریق بازدارندگی اتمی” ارائه دهد. با بهره گیری از نظریه “امنیت سازی غیرخطی” و “موازنه تهدید نامتقارن”، این مطالعه الگویی نوین برای تبیین راهبرد امنیتی ایران در نظام بین الملل پیشنهاد می کند. نتایج پژوهش آشکار می سازد که جمهوری اسلامی با ترکیب هوشمندانه “قدرت سخت منطقه ای”، “مشروعیت هنجاری” و “دیپلماسی چندجانبه”، توانسته است بدون ورود به کلوپ هسته ای، معادله بازدارندگی را به نفع خود بازتعریف کند - پدیده ای که می تواند الگویی برای قدرت های نوظهور در نظام بین الملل باشد.

کلیدواژه ها:

بازدارندگی هسته ای ، امنیت ملی ، جمهوری اسلامی ایران ، مشروعیت ، راهبرد دفاعی ، نظام بین الملل