رابطه بین خودکارآمدی معلم و کیفیت تدریس

کیفیت تدریس یکی از عوامل اساسی در موفقیت تحصیلی و یادگیری دانش آموزان به شمار می رود و در این میان، ویژگی های روان شناختی معلمان نقش مهمی ایفا می کند. خودکارآمدی معلم به عنوان باور فرد نسبت به توانایی های خود در مدیریت کلاس، طراحی درس و اثرگذاری بر یادگیری دانش آموزان، یکی از متغیرهای کلیدی در تعیین کیفیت تدریس محسوب می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین خودکارآمدی معلمان و کیفیت تدریس آنها انجام شد. روش تحقیق از نوع همبستگی بود و جامعه آماری شامل معلمان مدارس دوره ابتدایی و متوسطه در یک منطقه آموزشی مشخص بود. نمونه ای شامل ۱۲۰ نفر از معلمان با استفاده از نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شد. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه استاندارد خودکارآمدی معلم و پرسشنامه کیفیت تدریس بود که هر دو از اعتبار و پایایی مناسبی برخوردار بودند. داده ها با استفاده از تحلیل همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی چندگانه مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که بین خودکارآمدی کلی معلمان و کیفیت تدریس آنها رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (r = ۰.۶۳, p < ۰.۰۱). همچنین، تحلیل رگرسیونی نشان داد که ابعاد خودکارآمدی شامل توانایی مدیریت کلاس، مهارت های طراحی درس و تعامل با دانش آموزان به طور مستقل می توانند بخش قابل توجهی از واریانس کیفیت تدریس را پیش بینی کنند. این نتایج نشان می دهد که معلمانی که به توانایی های خود در تدریس اعتماد بیشتری دارند، قادر به ایجاد محیط یادگیری موثرتر، تعامل مثبت با دانش آموزان و استفاده از روش های تدریس خلاقانه تر هستند. یافته های این تحقیق می تواند به مدیران مدارس و برنامه ریزان آموزشی کمک کند تا با ارتقای خودکارآمدی معلمان از طریق دوره های توانمندسازی، کارگاه های آموزشی و حمایت حرفه ای، کیفیت تدریس را بهبود بخشند.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی معلم ، کیفیت تدریس ، مدیریت کلاس ، تعامل با دانش آموز ، موفقیت تحصیلی