مقایسه اثربخشی رویکردهای سنتی و نوین آموزشی در آموزش دانش آموزان با اختلالات یادگیری در دوره ابتدایی

اختلالات یادگیری، چالش های آموزشی قابل توجهی را برای دانش آموزان در دوره ابتدایی ایجاد می کند که بر توانایی آن ها در کسب مهارت های پایه خواندن، نوشتن و ریاضی تاثیر می گذارد. رویکردهای سنتی آموزشی، که اغلب بر تدریس یکپارچه و یکسان برای تمامی دانش آموزان استوار است، ممکن است برای پاسخگویی به نیازهای منحصربه فرد این گروه از دانش آموزان کافی نباشد. این مقاله به مقایسه اثربخشی رویکردهای سنتی و نوین آموزشی در آموزش دانش آموزان با اختلالات یادگیری در دوره ابتدایی می پردازد. رویکردهای سنتی معمولا بر روش های مستقیم و تکراری تاکید دارند، در حالی که رویکردهای نوین از فناوری های آموزشی، آموزش فردی سازی شده، و استراتژی های چندحسی بهره می برند. هدف اصلی این پژوهش، بررسی تاثیر هر دو رویکرد بر پیشرفت تحصیلی، افزایش انگیزه، و بهبود مهارت های شناختی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری است. در این راستا، به بررسی تعاریف و مبانی نظری مربوط به اختلالات یادگیری و تفاوت های بین رویکردهای آموزشی سنتی و نوین پرداخته شده است. همچنین، نتایج پژوهش های اخیر در این زمینه، به ویژه در بستر آموزش وپرورش ایران، مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است. یافته ها نشان می دهد که رویکردهای نوین آموزشی، با فراهم آوردن محیطی منعطف و متناسب با نیازهای فردی، می توانند به طور قابل توجهی اثربخش تر از رویکردهای سنتی باشند. استفاده از ابزارهای دیجیتال، نرم افزارهای آموزشی تعاملی، و روش های تدریس مبتنی بر بازی، به دانش آموزان کمک می کند تا مفاهیم را به شیوه ای جذاب و موثر یاد بگیرند. این مقاله در نهایت به این نتیجه می رسد که ترکیب هوشمندانه عناصر مثبت هر دو رویکرد می تواند بهترین راهکار برای ارتقای کیفیت آموزش و پرورش دانش آموزان با اختلالات یادگیری باشد.

کلیدواژه ها:

اختلالات یادگیری ، آموزش سنتی ، آموزش نوین ، دوره ابتدایی ، اثربخشی