بررسی ارتباط زبان با حافظه کلامی بیماران سالمند کرد زبان مراجعه کننده به مراکز درمانی دولتی کرمانشاه در سال ۱۴۰۰

سابقه و هدف: ارتباط کلامی بین پزشک و بیمار ابزار اصلی در بررسی دقیق وضعیت بالینی است. عدم درک مناسب می تواند منجر به عدم درمان صحیح شود. مساله دو زبانی به ویژه در سالمندانی که بیش تر از زبان مادری استفاده می کنند، می تواند بر کیفیت این ارتباط اثرگذار باشد. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط متغیر زبان با حافظه کلامی در بیماران سالمند کرد زبان مراجعه کننده به مراکز درمانی دولتی کرمانشاه، انجام پذیرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، سی و چهار بیمار بالای ۷۰ سال دو زبانه به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. حافظه کلامی با استفاده از روش فیوره سنجیده شد. در ابتدا اطلاعات بالینی به زبان فارسی از سوی پزشک غیر بومی به هنگام ویزیت و سپس همان اطلاعات به زبان کردی از سوی آزمونگر به سالمند ارائه شد. در هر دو وضعیت، پس از تاخیر بیست دقیقه ای، واژگان کلیدی اطلاعات بالینی از سالمند پرسیده شد. نسبت تعداد واژگان یادآوری شده به تعداد کل واژگان کلیدی اطلاعات دریافتی محاسبه و تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: میانگین نسبت واژگان یادآوری شده به زبان کردی (۷۹/۶ درصد) به طور معنی داری بیش تر از زبان فارسی (۶۳/۷ درصد) بود (۰/۰۰۱< P) در هر دو زبان، زنان (کردی ۸۰/۲ درصد و فارسی ۶۷/۹ درصد) واژگان بیش تری را در مقابسه با مردان (کردی ۷۵/۲ درصد و فارسی ۶۰/۵ درصد) به یاد آوردند (۰/۰۰۱< P). ارتباط معنی داری میان میانگین حافظه کلامی با شغل (۰/۸۳= P، ۴۳= U) و یا سطح تحصیلات (۰/۲۸= P، ۳۶= U) مشاهده نشد. استنتاج: بیماران سالمند دو زبانه اطلاعات بالینی به زبان مادری را بهتر به یاد می آورند. با توجه به اهمیت برنامه ملی سلامت سالمندان و با هدف افزایش کیفیت ارتباط کلامی در فضای بالینی، اولویت دهی به ارائه خدمات توسط پزشکان بومی در مناطق دو زبانه پیشنهاد می شود

کلیدواژه ها:

clinical communication ، mother tongue ، verbal memory ، older adult ، ارتباط بالینی ، زبان مادری ، حافظه کلامی ، سالمندان