بررسی تاثیر سیستم های آموزش مبتنی بر خلاقیت بر یادگیری دانش آموزان

آموزش مبتنی بر خلاقیت به عنوان یکی از رویکردهای کلیدی قرن بیست ویکم، بر پرورش تفکر واگرا، مهارت های حل مسئله و توانایی سازگاری با شرایط پیچیده تاکید دارد. این رویکرد با عبور از روش های سنتی مبتنی بر انتقال دانش، محیطی را ایجاد می کند که در آن دانش آموزان از طریق تجربه، کشف و تعامل فعالانه به یادگیری عمیق دست می یابند. مرور مبانی نظری نشان می دهد که ترکیب روش های فعال آموزشی، استفاده از فناوری های نوین، مدل های داستان سرایی و فعالیت های میان رشته ای می تواند به طور قابل توجهی انگیزه، درگیری ذهنی و کیفیت یادگیری را ارتقا دهد. در عین حال، بررسی موانع اجرایی نشان می دهد که مقاومت ساختاری و نگرش های نمره محور، کمبود منابع و زیرساخت ها، ضعف آموزش معلمان و محدودیت های زمانی و محتوایی از جمله چالش های اصلی در مسیر تحقق این رویکرد هستند. تحلیل پژوهش های اخیر حاکی از آن است که غلبه بر این موانع مستلزم برنامه ریزی جامع، سرمایه گذاری در منابع، توانمندسازی حرفه ای معلمان و بازنگری در نظام ارزشیابی است تا معیارهایی همچون نوآوری، همکاری و مهارت های ارتباطی نیز لحاظ شود. از این منظر، آموزش مبتنی بر خلاقیت نه تنها به بهبود کیفیت یادگیری می انجامد، بلکه زمینه ساز تربیت نسل هایی نوآور و توانمند برای مشارکت موثر در توسعه پایدار و شکوفایی علمی و فرهنگی جامعه خواهد بود.

کلیدواژه ها:

آموزش مبتنی بر خلاقیت ، تفکر واگرا ، فناوری آموزشی ، داستان سرایی