سبک زندگی سعادت آمیز درقرآن و عترت و مقایسه آن با رویکردهای فلسفی

هدف این پژوهش مروری، بررسی و تحلیل مفهوم سبک زندگی سعادت آمیز از دیدگاه قرآن و عترت و مقایسه آن با رویکردهای فلسفی است. در این راستا، با استفاده از روش تحلیل محتوا و بررسی اسنادی، به واکاوی مبانی و مولفه های سعادت در منابع اسلامی و آثار فلاسفه پرداخته می شود. در دیدگاه اسلامی، سعادت نه در لذات زودگذر دنیوی، بلکه در قرب به خداوند، تقوا، عمل صالح و داشتن یک زندگی متعادل و هدفمند ریشه دارد. این سعادت یک دستاورد فردی و صرفا مادی نیست، بلکه به عنوان یک وضعیت وجودی جامع، تمامی ابعاد حیات انسان، از جمله ابعاد معنوی، اخلاقی، اجتماعی و حتی جسمی را در بر می گیرد. قرآن و عترت بر این نکته تاکید دارند که سعادت حقیقی، تنها از طریق پیروی از راهنمایی های وحیانی و سیره ائمه اطهار (علیهم السلام) محقق می شود. در مقابل، رویکردهای فلسفی، از جمله دیدگاه های ارسطو، افلاطون، اپیکوریان و فلاسفه اسلامی مانند ابن سینا و فارابی، هرچند برخی نقاط اشتراک را با آموزه های دینی دارند، اما تفاوت های بنیادینی در مبدا و مقصد سعادت نشان می دهند. این پژوهش نشان می دهد که در حالی که رویکردهای فلسفی غالبا بر عقلانیت و خودکفایی انسان در دستیابی به سعادت تاکید می کنند، در منظر اسلامی، سعادت حقیقی تنها با اتکا به وحی و راهنمایی ائمه اطهار (علیهم السلام) امکان پذیر است. این پژوهش در نهایت به تبیین وجوه افتراق و اشتراک این دو دیدگاه می پردازد و الگوی سعادت آمیز قرآنی-عترتی را به عنوان یک راهکار جامع و پایدار برای سبک زندگی معرفی می کند.

کلیدواژه ها:

سبک زندگی ، سعادت ، قرآن ، عترت ، رویکردهای فلسفی