روانشناسی خانواده و ارتباط والدین با فرزندان

خانواده نخستین نهاد اجتماعی است که در آن، فرزندان نوع و کیفیت ارتباطات میان فردی و کنش ارتباطی را با والدین خود تجربه می کنند. اعضای خانواده از طریق سازوکار ارتباطات میان فردی نیازها، خواسته ها، عواطف، نگرانیها، دغدغه ها، تجربه ها، افکار، دیدگاهها و احساسات خود را با یکدیگر در میان می گذارند؛ مشورت می کنند؛ تصمیم می گیرند؛ از همدیگر حمایت و پشتیبانی عاطفی و روانی می کنند و تضادها و تنشها را رفع می کنند. همچنین، نظام ارتباطات میان فردی در خانواده سازوکار جامعه پذیری و تربیت فرزندان است. در واقع، می توان گفت که برجسته ترین کارکردخانواده یعنی جامعه پذیری و باز تولید و درونی کردن و مبادله عقاید، باورها، ارزشها و هنجارها در خانوادهاز طریق فرایند ارتباطات وتعاملات میان فردی صورت عینی به خود می گیرد. گذار جامعه از سنت به مدرنیته، توسعه شهرنشینی و تشدید مهاجرت به شهرهای بزرگ، تحصیل و اشتغال، تغییر شکل خانواده گسترده سنتی و ظهور و توسعه خانواده هسته ای، از یک سو و ظهور و توسعه نهادهای جایگزین نقشهای تربیتی و جامعه پذیری خانواده نظیر مدرسه، رسانه ها، فناوری نوین، از سوی دیگر، میتواند به تغییر کارکردهای خانواده به ویژه در زمینه توزیع قدرت، تغییر نقشها در خانواده، شیوە جامعه پذیری و فرزندپروری، شکل گیری شکافهای نسلی و وقوع تحول در فرایند ارتباطات و روابط والدین و فرزندان بینجامد.

کلیدواژه ها:

ارتباطات میان فردی ، خانواده ، والدین ، فرزندان ، الگوی ارتباطات