مطالعه رابطه بین نارسایی هیجانی با عهد شکنی زناشویی با نقش واسطه ای تفکیک خویشتن در زنان مراجعه کننده به مراکز روان شناختی شهر اهواز

هدف از پژوهش حاضر مطالعه رابطه بین نارسایی هیجانی با عهد شکنی زناشویی با نقش واسطه ای تفکیک خویشتن در زنان مراجعه کننده به مراکز روان شناختی شهر اهواز است. در پژوهش حاضر، جامعه آماری شامل کلیه زنان مراجعه کننده به مراکز روان شناختی شهر اهواز در سال ۱۳۹۸ بودند. نمونه گیری با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، از زنان مراجعه کننده به مراکز روان شناختی پردیس، مهرگان و باران شهر اهواز، زنانی که دارای تعارضات زناشویی بودند، نمونه ای به حجم ۱۲۲ نفر انتخاب شدند. ملاک های ورود به پژوهش شامل رضایت از حضور در پژوهش، دامنه سنی بین ۲۰-۵۰ سال بود و ملاک های خروج نیز شامل عدم تمایل به ادامه همکاری و پاسخ ندادن به سوالات پرسشنامه ها بود. در ادامه، مشخصات دموگرافی آزمودنی ها ارائه شده است. در تحقیق حاضر، جهت جمع آوری اطلاعات، از ابزار پرسشنامه استاندارد استفاده شد که عبارتند از: پرسشنامه عهد شکنی زناشویی، پرسشنامه عهدشکنی زناشویی توسط ویتلی (۲۰۰۶)، پرسشنامه نارسایی هیجانی (آلکسی تایمیا) تورنتو- ۲۰ (۲۰۰۴) و پرسشنامه تفکیک خویشتن توسط اسکورن و اسمیت (۲۰۰۳) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده های پژوهش از نرم افزار کامپیوتری SPSS-۲۶ و AMOS-۲۵ استفاده شد و سطح معنی داری نیز، ۰۵/۰=  در نظر گرفته شد طبق نتایج بدست امده، جامعه مورد مطالعه، علی رغم نتایج پژوهش های قبلی، بین نارسایی هیجانی با عهد شکنی زناشویی رابطه معناداری وجود نداشت. اما در فرضیه غیرمستقیم نشان داده شده در صورتی نارسایی هیجانی باعث کاهش عهد شکنی زناشویی در زنان می شود که میزان تفکیک خویشتن زنان بالا باشد. در واقع، در فرضیه غیرمستقیم نشان داده شد نارسایی هیجانی از طریق افزایش تفکیک خویشتن موجب کاهش عهد شکنی زناشویی در زنان می شود. درحالی که، وجود نارسایی هیجانی بالا در زنان در افزایش تنش در روابط زناشویی اثرگزار بوده و موجب می شود تفکیک خویشتن کمتر و عهد شکنی زناشویی آنها نیز افزایش می یابد.

کلیدواژه ها:

نارسایی هیجانی ، عهد شکنی زناشویی ، تفکیک خویشتن ، مراکز روان شناختی ، شهر اهواز