بررسی راهکارهای اثربخشی روش تدریس ایفای نقش

روش ایفای نقش، به عنوان یک روش فعال تدریس، با شبیه سازی موقعیت های واقعی، یادگیری مهارت های اجتماعی، عاطفی و شناختی را تسهیل می کند و به توسعه توانایی هایی مانند ارتباط، حل تعارض و تصمیم گیری کمک می کند. این پژوهش کیفی با هدف بررسی اهمیت این روش و ارائه راهکارهایی برای افزایش اثربخشی آن انجام شده است. یافته ها نشان می دهند که ایفای نقش، با ایجاد تجربه عملی، انگیزه و مشارکت فعال دانش آموزان را تقویت می کند و یادگیری عمیق تر را ترویج می دهد. با این حال، موفقیت آن به عواملی مانند مهارت مربی، طراحی سناریوهای متناسب و محیط یادگیری امن وابسته است. راهکارهای پیشنهادی شامل آموزش تخصصی مربیان در مدیریت گروه و طراحی سناریو، ایجاد سناریوهای واقع گرایانه و مرتبط با نیازهای فراگیران، و استفاده از فعالیت های یخ شکن برای کاهش مقاومت روانی است. همچنین، رویکرد تدریجی، ترکیب ایفای نقش با سایر روش های تدریس، و بهره گیری از فناوری های مجازی، اثربخشی را افزایش می دهد. توجه به تفاوت های فرهنگی، ارائه بازخورد سازنده، و ارزیابی مستمر فرآیند، به بهبود مداوم کمک می کند. مشارکت فراگیران در طراحی سناریوها و ترویج فرهنگ یادگیری تجربی نیز پذیرش روش را تقویت می کند. این پژوهش تاکید می کند که با اجرای این راهکارها، ایفای نقش می تواند به ابزاری قدرتمند برای آموزش فعال تبدیل شود که نه تنها مهارت های عملی را پرورش می دهد، بلکه خلاقیت و اعتمادبه نفس فراگیران را نیز ارتقا می بخشد.

کلیدواژه ها:

روش تدریس ، یادگیری ، ایفای نقش ، اثربخشی