بررسی رابطه ویژگی های شخصیتی و یادگیری خودتنظیمی دانش آموزان ابتدایی شهر الشتر

هدف از پژوهش حاضر تعیین رابطه بین ویژگی های شخصیتی و یادگیری خودتنظیمی در دانش آموزان دوره ابتدایی شهر الشتر بود. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل، کلیه دانش آموزان ابتدایی شهرستان الشتر به تعداد ۱۰۸۰ بوده که تعداد ۱۰۵ نفر دختر و ۱۸۰ نفر پسر (۲۸۵نفر) برابر جدول کرجسی و مورگان به عنوان نمونه تعیین و با روش نمونه گیری طبقه ای تصادفی انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات در این پژوهش پرسشنامه فرم کوتاه شخصیتی نئو (مک کری و کاستا، ۱۹۸۵) و پرسشنامه ارزیابی میزان استفاده از راهبردهای یادگیری خودتنظیم(پنتریچ و دیگروت،۱۹۹۱) بود. در این پژوهش پس از جمع آوری پرسشنامه ها، داده ها در دو بخش آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است و نیز با کمک نرم افزار spss به منظور تحلیل داده های جمع آوری شده اقدام شد. به منظور بررسی تحلیل همبستگی متغیرهای تحقیق مربوط به فرضیه اصلی از آزمون همبستگی اسپیرمن استفاده شده است که نتایج نشان داد بین ویژگی های شخصیتی روان نژند، برون گرایی، انعطاف پذیری و راهبردهای یادگیری خودتنظیم رابطه معنادار وجود دارد همچنین بین ویژگی های شخصیتی سازگاربودن، با وجدان بودن و راهبردهای یادگیری خودتنظیم در دانش آموزان دوره -ی ابتدایی شهر الشتر رابطه معکوس معنادار وجود دارد. به عبارت دیگر متغیر پیش بین راهبردهای یادگیری خودتنظیم توانسته است متغیرهای ملاک ویژگی های شخصیتی، روان نژندی ، برون گرایی و انعطاف پذیری را پیش بینی کند. بنابراین می توان گفت که : ویژگی های شخصیتی، روان نژندی ، برون -گرایی و انعطاف پذیری بر راهبردهای یادگیری خودتنظیم تاثیر مثبت و معنی داری دارد.

کلیدواژه ها:

ویژگی های شخصیتی ، یادگیری خودتنظیمی ، دانش آموزان ، شهر الشتر