مدل یابی خودناتوان سازی بر اساس دلبستگی به مدرسه با میانجی گری تفکر تاملی در دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم شهرستان خدابنده

این پژوهش با هدف، مدلیابی خودناتوان سازی بر اساس دلبستگی به مدرسه با میانجی گری تفکر تاملی در دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم شهرستان خدابنده انجام شد. روش پژوهش مقطعی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه دانش آموزان مقطع دوم متوسطه شهرستان خدابنده در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ تشکیل دادند، تعداد ۴۲۰ نفر را روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. در این پژوهش از ابزارهای خودناتوان سازی (جونز و رودوالت، ۱۹۸۲)، دلبستگی به مدرسه (موتون و همکاران، ۱۹۹۳) و مقیاس تفکر تاملی (RTS) کمبر و همکاران (۲۰۰۰)به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار SPSS-V۲۳ و Lisrel-V۸.۸ استفاده گردید. همچنین به منظور پاسخگویی به فرضیه های پژوهش از مدل یابی معادلات ساختاری استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که مدل از برازش مناسبی برخوردار است. نتایج نشان داد خودناتوان سازی بر اساس دلبستگی به مدرسه با میانجی گری تفکر تاملی در دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم شهرستان خدابنده از برازش مطلوبی برخوردار است. به طور کلی نتایج حاکی از اهمیت نقش متغیرهای دلبستگی به مدرسه و تفکر تاملی در پیش بینی خودناتوان سازی تحصیلی بود. بنابراین چنان چه با استفاده از روش های آموزشی بتوان میزان دلبستگی به مدرسه و تفکر تاملی را افزایش داد می توان سطح خودناتوان سازی تحصیلی را به میزان قابل ملاحظه ای پایین آورد. لذا توجه به متغیرهای مذکور در پیشگیری و طراحی درمان های مناسب تر به پژوهشگران و درمانگران یاری می رساند.

کلیدواژه ها:

خودناتوان سازی ، دلبستگی به مدرسه ، تفکر تاملی