تاثیر دانش آموزان با نیازهای خاص در بین دانش آموزان عادی در مدارس

پژوهش حاضر به بررسی جامع تاثیر حضور دانش آموزان با نیازهای خاص (SEN) بر همسالان عادی (TD) خود در محیط های آموزشی فراگیر می پردازد. هدف اصلی این مطالعه، شناسایی ابعاد مثبت و منفی این تعاملات و ارائه راهکارهای کاربردی برای بهینه سازی فرایند آموزش فراگیر است. در گذشته، آموزش دانش آموزان با نیازهای خاص عمدتا در محیط های جداگانه انجام می شد؛ اما رویکرد فراگیرسازی، که بر برابری فرصت های آموزشی تاکید دارد، در دهه های اخیر مورد توجه فزاینده ای قرار گرفته است.یافته های پژوهشی از منابع داخلی و خارجی نشان می دهد که حضور دانش آموزان با نیازهای خاص می تواند منجر به افزایش همدلی، تقویت مهارت های اجتماعی و همکاری، و بهبود نگرش دانش آموزان عادی نسبت به تفاوت ها شود. این تعاملات همچنین می توانند به توسعه مهارت های رهبری، خلاقیت و انعطاف پذیری شناختی در دانش آموزان عادی کمک کنند. از منظر تحصیلی، اغلب مطالعات تاثیر منفی بر پیشرفت دانش آموزان عادی را رد کرده و حتی به تاثیرات خنثی یا مثبت اشاره دارند. با این حال، موفقیت آموزش فراگیر با چالش هایی نظیر نیاز به توانمندسازی معلمان، کمبود منابع کافی، و ضرورت تغییر نگرش ها همراه است. برای مقابله با این چالش ها و حداکثرسازی مزایای آموزش فراگیر، پیشنهادات کاربردی شامل آموزش مستمر معلمان در زمینه طراحی جهانی برای یادگیری (UDL)، فرهنگ سازی و تقویت پذیرش در جامعه مدرسه، فراهم آوردن حمایت های ساختاری و منابع لازم، و مشارکت فعال خانواده ها و جامعه ارائه شده است. این پژوهش تاکید دارد که آموزش فراگیر نه تنها یک حق برای دانش آموزان با نیازهای خاص است، بلکه فرصتی برای پرورش شهروندانی دلسوزتر، تواناتر و آماده تر برای زندگی در یک جامعه متنوع برای همگان فراهم می آورد.

کلیدواژه ها:

آموزش ، دانش آموزان ، نیازهای خاص ، عادی