نقش روایت های عرفانی در بهبود تاب آوری روانشناختی افراد در مواجهه با بحران

این پژوهش به بررسی نقش روایت های عرفانی در ارتقای تاب آوری روانشناختی افراد در مواجهه با بحران ها می پردازد، با تاکید بر تلفیقی نوآورانه از معنویت عرفانی و علم روان شناسی. در جهانی که استرس و تروما روزافزون است، این مطالعه نشان می دهد که روایت های عرفانی، از جمله داستان ها و اشعار عارفانی چون آثار مولانا، حافظ و عطار نیشابوری، با ارائه چارچوبی معنوی، به کاهش اضطراب در مواجهه با بحران و تقویت انعطاف پذیری ذهنی منجر می شوند. تحلیل روانشناختی این روایت ها آشکار می سازد که آن ها از طریق بازسازی شناختی و تحریک احساسات مثبت، مکانیسم های دفاعی روانی را فعال می کنند. نمونه های تاریخی آثار عرفانی قدرت این روایت ها را در ایجاد امید و شکیبایی در برابر سختی ها را به نمایش می گذارند. این پژوهش تاثیر عمیق این روایت ها را بر تجربه زیسته افراد بررسی کرده و نشان می دهد که آن ها می توانند به عنوان ابزاری فرهنگی و روان درمانی عمل کنند. تلفیق این روایت ها با مداخلات روانشناختی، راهکاری منحصربه فرد برای مقابله با بحران ها ارائه می دهد که پتانسیل تحول آفرینی در سلامت روان دارد. این یافته ها گامی نو در جهت توسعه رویکردهای بومی و معنوی به تاب آوری برمی دارد که می تواند توجه پژوهشگران را به خود جلب کند. یافته ها حاکی از آن است که این متون با برجسته ساختن مفهوم «عشق الهی»، پذیرش، سرنوشت و تبیین رنج به عنوان مسیری برای رشد، به افراد کمک می کنند تا در شرایط بحرانی معنا بیابند و بر مشکلات فائق آیند. روایت های عرفانی همچنین در قالب روایت درمانی قابل استفاده اند تا افراد با بازنویسی داستان زندگی خود و تاکید بر جنبه های معنوی آن، تاب آوری خود را افزایش دهند. این نتایج می تواند در مداخلات بالینی مبتنی بر معنادرمانی و روایت درمانی برای تقویت تاب آوری به کار رود.

کلیدواژه ها:

روایت های عرفانی ، تاب آوری روانشناختی ، بحران ، معنویت