موانع ساختاری، فرهنگی و فردی در اجرای یادگیری فعال در کلاس درس مدارس

یادگیری فعال به عنوان رویکردی که در آن دانش آموزان نقش اصلی را در فرآیند یادگیری ایفا می کنند، به طور فزاینده ای مورد توجه قرار گرفته است. این روش، فراتر از دریافت منفعل اطلاعات، بر مشارکت فعال دانش آموزان در فعالیت هایی نظیر بحث، حل مسئله، کار گروهی و تفکر انتقادی تاکید دارد. هدف اصلی از اجرای یادگیری فعال، افزایش عمق یادگیری، توسعه مهارت های تفکر سطح بالا و پرورش توانایی های فردی و اجتماعی است. با این حال، پیاده سازی موفق این رویکرد در محیط های آموزشی، به ویژه در مدارس، با موانع متعددی روبرو است. این موانع را می توان به سه دسته اصلی ساختاری، فرهنگی و فردی تقسیم کرد. موانع ساختاری شامل کمبود امکانات فیزیکی، محدودیت های زمانی، برنامه های درسی متراکم و تعداد زیاد دانش آموزان در کلاس است که مانع از اجرای فعالیت های گروهی و مشارکتی می شود. موانع فرهنگی به باورهای سنتی در مورد نقش معلم و دانش آموز، تاکید بر حفظیات و نتایج آزمون ها، و عدم حمایت از رویکردهای نوآورانه در آموزش مربوط می شود. در نهایت، موانع فردی شامل مقاومت معلمان و دانش آموزان در برابر تغییر، عدم آشنایی معلمان با روش های نوین تدریس و نبود انگیزه لازم در دانش آموزان برای مشارکت فعال است. این مقاله به بررسی تحلیلی و توصیفی این سه دسته از موانع می پردازد و راهکارهایی را برای غلبه بر آنها ارائه می دهد. یافته های پژوهشی نشان می دهد که تنها با درک عمیق این موانع و ارائه راهبردهای جامع می توان به پیاده سازی موفق یادگیری فعال و بهره مندی کامل از مزایای آن در نظام آموزشی دست یافت.

کلیدواژه ها:

یادگیری فعال ، موانع ساختاری ، موانع فرهنگی ، موانع فردی ، نظام آموزشی