بررسی رابطه بین اختلالات یادگیری و توانایی های خلاقانه

اختلال یادگیری به معنی نارسایی در یک یا چند فرایند روانشناختی در زمینه فهمیدن و به کار بردن زبان اعم از کلامی یا نوشتاری است. که به صورت نارسایی در زمینه گوش کردن، فکر کردن، صحبت کردن،هجی کردن یا خواندن، نوشتن و حساب کردن بروز می کند.بسیارند کودکانی که ظاهری طبیعی دارند، رشد جسمی، قد و وزنشان حاکی از بهنجار بودن آنان است، هوش کم و بیش عادی دارند، به خوبی حرف می زنند . و مانند سایر کودکان بازی می کنند. مثل همسالان خود با سایرین ارتباط برقرار می کنند. در خانه نیز خود یاری های لازم را دارند. و کارهایی را که والدین به آنها می سپارند، به خوبی انجام می دهند. و از رفتار و اخلاق عادی برخوردارند. اما زمانی که به مدرسه می روند و می خواهند خواندن و نوشتن و حساب یاد بگیرند دچار مشکلات جدی و یا اختلال یادگیری می شوند. این کودکان به تدریج درمی یابند که سایر کودکان از نظر وضع درسی بهتر از آنها هستند. و احساس حقارت را تجربه می کنند. و کم کم بیزاری از درس و مدرسه در آنها به وجود می آید.والدین آنها که اغلب از دلایل ناتوانی یادگیری آنها بی خبر هستند. مشکل را بیشتر می کنند و با فشارهایی که به کودک وارد می آورند. دشواری را چند برابر می کنند. بدیهی است این کودکان در مراجعه به هر متخصصی، مشکلی تازه در خود می یابند. هر متخصص مشکل آنها را از دریچه چشم خود نگریسته و تنها بعدی از ابعاد پیچیده آن را زیر ذره بین تخصص خویش قرار می دهد.نکته قابل توجه اینکه در موارد اینچنینی، ضرورتا باید به جای تشخیص های انفرادی، از شیوه نظام چند رشته ای سود جست که در آن معمولا مجموعه ای از تجربیات و تخصص ها توامان مورد استفاده قرار می گیرد. بدین معنی که با همگام شدن عده ای از متخصصان و یک سو و یک جهت شدن تلاش های مختلفی که از طرف صاحبان فن و تجربه صورت می گیرد.

کلیدواژه ها:

اختلالات یادگیری ، توانایی های حافظه ، فرایند روانشناختی ، برقراری ارتباط ، کودکان