بررسی ارتباط روش های آموزشی حسی و حرکتی و محیط یادگیری با بهبود رشد شناختی و اجتماعی دانش آموزان

اولین یادگیری فرد یادگیری حرکتی است یعنی واکنش های عضلانی و حرکتی . کودک در خلال رفتار حرکتی در کنش متقابل با جهان است و دست به تجربیاتی درباره آن می زند . مطابق نظر کپهارت ، مشکل یادگیری ممکن است در همین مرحله آغاز شود به این دلیل که پاسخهای حرکتی کودک در قالب الگوهای مربوط به آن قرار نمی گیرد . از اختلاقات بین مهارت حرکتی و الگوی حرکتی به عنوان عامل مهمی در این تئوری یاد شده است.مهارت حرکتی ، یک کنش حرکتی است که ممکن است از دقت بسیاز زیادی نیز برخوردار باشد ، لکن منظو را زآن اجرای یک عمل بخصوص یاتکمیل و اتمام یک کار معین است . الگوی حرکتی از دقت کم ، اما از تغییر پذیری بیشتری برخوردار است .هدف الگوی حرکتی وسیعتر و فراتر از عملکرد صرف می باشد ، ازینرو بازخورد و اطلاعات بیشتری را برای فرد فراهم می کند . برای مثال ، انداختن توپ به حلقه ممکن است یک مهارت حرکتی باشد ، اما توانایی بکارگیری این مهارت به عنوان بخشی از بازی بسکتبال یک الگوی حرکتی است.رشد نهایی در مرحله حسی حرکتی درونی کردن طرحواره های رفتاری به نمادهای ذهنی است که می تواند رفتارهای آینده را هدایت کند. اکنون نوزاد می تواند به صورت ذهنی تجربه کند و بنابراین می تواند در مورد چگونگی حل مسئله از خود بینش نشان دهد. این ظرفیت نمادی – توانایی استفاده از تصاویر کلمات یا اشاره برای نشان دادن اشیاء یا تجارب- نه تنها خود را در مسائل پیچیده نشان می دهد بلکه در ظهور زبان و بازی نمادی که در سالهای پیش دبستانی بسیار معمول است ظاهر می شود.

کلیدواژه ها:

روش های آموزش حسی و حرکتی ، محیط یادگیری ، رشد شناختی و اجتماعی ، دانش آموزان