زمینه ها و مراحل فکرپروری حضرت ابراهیم (ع) در تطور مفهوم توحید

آنچه آدمی را از دیگر حیوانات ممیز میسازد تفکر و خردورزی اوست. در فرهنگ دینی، پیامبران مشعل داران فکرپروری برای خود و دیگران بوده اند. آنها معلمان فکر و فکرپروری، محسوب می شوند. حضرت ابراهیم به عنوان پیامبری اولوالعزم که در قرآن کریم با عظمت خاصی از او یاد شده، صفات و برجستگیهای خاصی داشته که از جمله آن موارد این است که فکرپروری را سرلوحه کار خویش قرار داده و بدین وسیله از حضیض شرک به اوج توحید دست یافته است. او جستجوگر حقیقت بود و چه حقیقتی بالاتر از پروردگاری که جهانیان را میپروراند. این جستجوگری به تنهایی کافی نیست! زمینه ها و مراحل فکرپروری که ایشان در این تحول و تطور نظری و عملی در توحید داشته و پیموده اند، قابل توجه و تامل میباشند به خصوص وقتی که بخواهیم ایشان را به عنوان الگویی برای فکرپروری در مسیر توحید در نظر بگیریم. آیات قرآنی که داستان زندگی فکری ایشان را بیان کرده اند با روش توصیفی - تحلیلی استخراج گردیده و سعی شده با درجه بندی و جدول بندی آیات، سیر و چگونگی رهیافت صعودی ایشان در توحید باوری استنباط گردد. این پژوهش سعی کرده است تا حد امکان از فضای اعتقادی به عنوان یک مسلمان شیعی دور بوده و با نگاهی فکری - فلسفی به کشف یا توجیه سیر زندگی فکری حضرت ابراهیم بنگرد تا پذیرش چنین الگویی برای همه انسان های فکرپرور را ممکن و میسر بگرداند. اگرچه جهت فکرپروری ایشان توحیدی است؛ اما زمینه ها و مراحل فکرپروری ایشان میتواند در دیگر جهات تفکر نیز ساری و جاری باشد.

کلیدواژه ها:

فکرپروری ، ابراهیم (ع) ، تطور ، توحید