تبیین رابطه تشکیکی دعا و سلامت معنوی

سابقه و هدف از آنجاکه بحث سلامت معنوی یکی از ابعاد سلامت است بررسی این بعد از سلامت به ویژه در تعالیم دینی بسیار مهم است بعد از بیان مفهوم دینی، آن مهمترین مطلب راهکارهای ارتقای آن است که در اسلام «دعا» یکی از مولفههای ارتقای سلامت معنوی است که در این مقاله به تبیین رابطه تشکیکی دعا و سلامت معنوی پرداخته شده است. روش: کار این پژوهش مطالعهای کتابخانه ای به روش توصیفی - تحلیلی است که با توجه به آیات قرآن و تعالیم اسلامی به بیان رابطه دعا و سلامت معنوی پرداخته و به روش تحلیلی و با الهام از مبانی حکمت متعالیه دعا و سلامت معنوی را دو مفهوم مشکک دانسته که مراتب هر کدام در ارتقای مرتبه دیگری تاثیرگذار است. یافتهها سلامت معنوی یکی از ابعاد جدایی ناپذیر سلامت انسان است. این بعد بر دیگر ابعاد سلامت نیز موثر است بنابراین آنچه در اینجا مهم است تامین و ارتقای سلامت معنوی افراد است؛ زیرا هر چه سطح بالاتری از این بعد سلامت تحصیل شود تاثیر آن بر دیگر ابعاد سلامتی بیشتر میشود و در نتیجه فرد و جامعه سالمتری خواهیم داشت. در اینجا سلامت معنوی را به این معنا پذیرفته ایم که عبارت است از ابتناء فرد و شخصیت انسان بر فطرت انسانی که این فطرت دارای گرایشها عواطف و شناختهای والایی است که در دیگر حیوانات وجود ندارد بر این مبنا نگارنده معتقد است که دعا عبارت است از درخواست از موجودی والا متعالی و فراتر از انسان؛ گفت و گو با موجودی متعالی و تواضع و خشوع در برابر او؛ و این برخواسته از فطرت ناب انسانی است. نتیجه گیری در این مقاله به این مهم پرداخته شده است که بین دعا و سلامت معنوی رابطه تشکیکی و متدرجی وجود دارد بدین معنا که اولا نفس دعا دلالت بر وجود موجودی متعالی و فراتر از انسان و تعلق و وابستگی به اوست و این اولین درجه سلامت معنوی است به این معنی که دعا بدون داشتن حداقل درجه سلامت معنوی متصور نیست؛ تا باور به موجودی متعالی نداشته باشیم دعا معنا نخواهد داشت و دیگر اینکه هرچه دعا به لحاظ کمی و کیفی بیشتر باشد، بر میزان سلامت معنوی فرد خواهد افزود و مراتب بالاتر سلامت معنوی نیز بر تعمیق دعا و ارتباط انسان با موجودی متعالی می افزاید و این مقصود نگارنده از رابطه تشکیکی دعا و سلامت معنوی است که در این مقاله به تبیین آن پرداخته شد.

کلیدواژه ها:

تشکیک ، دعا ، سلامت معنوی ، فطرت انسانی ، معنویت