نقش معلم به عنوان تسهیل گر در سیستم آموزشی نوین آموزش و پرورش

تحولات پرشتاب علمی، فناورانه و اجتماعی در سده بیست و یکم، ضرورت بازنگری در نقش معلم را به عنوان یکی از ارکان اصلی نظام آموزش و پرورش نمایان ساخته است. در رویکردهای نوین آموزشی، جایگاه معلم از منبع انتقال مستقیم اطلاعات به تسهیل گر فرایند یادگیری تغییر یافته است؛ تغییری که نه صرفا یک تغییر نقش، بلکه تحولی بنیادین در فلسفه تعلیم و تربیت به شمار می آید. در این الگو، یادگیرنده در مرکز فرآیند یاددهی-یادگیری قرار دارد و معلم مسئولیت دارد محیطی پویا، خلاق و مشارکتی ایجاد کند که در آن، دانش آموزان با استفاده از راهبردهای خودمشتمل و یادگیری فعال، مسیر رشد علمی، مهارتی و شخصیتی خود را طی کنند. پژوهش حاضر با استفاده از منابع معتبر داخلی و خارجی و مرور تجربیات موفق بین المللی و بومی، به تحلیل ابعاد نظری و عملی نقش تسهیل گر معلم پرداخته است. نتایج بررسی ها نشان می دهد که ایفای موفقیت آمیز این نقش مستلزم مجموعه ای از شایستگی ها از جمله توانمندی در طراحی فعالیت های یادگیری متنوع، تسلط بر مهارت های ارتباطی و انگیزشی، و بهره گیری هوشمندانه از فناوری های آموزشی است. همچنین، تغییر در نظام ارزیابی از رویکرد محتوامحور به روش های تکوینی و پروژه محور، شرط اساسی تحقق این مدل محسوب می شود. با وجود مزایای چشمگیر، چالش هایی همچون ساختار سنتی برنامه درسی، فرهنگ مدرسه، کمبود آموزش های حرفه ای برای معلمان و نظام امتحان محور، مانع از تحقق کامل این نقش می شود. در نتیجه، اتخاذ سیاست های حمایتی، بازنگری در برنامه های تربیت معلم، و ترویج فرهنگ یادگیری مادام العمر در میان معلمان و دانش آموزان، از الزامات گذار موفق به مدل معلم تسهیل گر است.

کلیدواژه ها:

آموزش نوین ، نقش تسهیل گر معلم ، یادگیری فعال