مقایسه روشهای ارزیابی در مدارس ابتدایی ایران و کانادا

این مقاله به بررسی تطبیقی روشهای ارزیابی در مدارس ابتدایی ایران و کانادا پرداخته و تفاوت ها و شباهت های موجود در این دو نظام آموزشی را تحلیل می کند. ارزیابی به عنوان یکی از ارکان کلیدی فرآیند آموزشی، نقش تعیین کننده ای در پیشرفت تحصیلی و رشد مهارت های فرد ی دانش آموزان ایفا می کند. هدف اصلی این پژوهش، ارائه درکی جامع تر از تاثیر روش های ارزیابی بر کیفیت آموزشی و یادگیری دانش آموزان و تحلیل نقاط قوت و ضعف هر سیستم آموزشی است. در نظام آموزشی ایران، ارزیابی عمدتا به صورت نتیجه محور انجام می شود و بر آزمون های کتبی و نمره دهی سنتی تاکید دارد. این رویکرد بیشتر به سنجش میزان یادگیری مطالب از پیش تعیین شده محدود می شود و فرصت کمی برای توسعه مهارت های تفکر انتقادی و خلاقیت فراهم می آورد. در مقابل، نظام آموزشی کانادا از رویکرد ی فرآیند محور بهره می گیرد که ارزیابی را به بخشی از فرآیند یادگیری تبدیل می کند. این روش شامل ابزارهای متنوعی مانند پروژه های گروهی، نمونه کارها و آزمون های تعاملی است که به بهبود مستمر یادگیری کمک می کنند. یکی دیگر از جنبه های قابل توجه در این پژوهش، نقش بازخورد در فرآیند ارزیابی است. در کانادا، بازخورد مستمر و دقیق به عنوان یکی از ابزارهای مهم آموزشی به دانش آموزان ارائه می شود، در حالی که در ایران بازخوردها عمدتا به نمرات آزمون های پایانی محدود می شوند. همچنین، استفاده گسترده از فناوری در ارزیابی های آموزشی کانادا یکی از ویژگی های مثبت این نظام به شمار می آید، در حالی که ایران هنوز در مراحل ابتدایی به کارگیری فناوری های نوین قرار دارد. یافته های این پژوهش نشان می دهند که ترکیب نقاط قوت این دو سیستم می تواند به بهبود کیفیت آموزشی و یادگیری دانش آموزان کمک شایانی کند.

کلیدواژه ها:

ارزیابی آموزشی ، نظام آموزشی ایران و کانادا ، بازخورد یادگیری ، فناوری در ارزیابی ، تفکر انتقادی و خلاقیت