ارائه مدل ساختاری کمک طلبی بر اساس خودتعیین گری با نقش میانجی انگیزش تحصیلی و باورهای خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان

هدف از این پژوهش تعیین مدل ساختاری کمک طلبی بر اساس خودتعیین گری با نقش میانجی انگیزش تحصیلی و باورهای خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهر قائمیه بود. تحقیق حاضر از نوع هدف کاربردی و از نظر شیوه گردآوری اطلاعات تحقیق توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهر قائمیه در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۳ می باشد که طبق آمار آموزش و پرورش ۶۷۹ نفر می باشد که با استفاده از فرمول کوکران ۲۶۷ نفر را از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شد. ابزار این پژوهش چهار پرسشنامه انگیزه پیشرفت تحصیلی هرمنس (۱۷۹۹)، باورهای خودکارآمدی دانش آموز جینگ و مورگان (۱۹۹۹)، انگیزش خودتعیین گری دسی وریان (۱۵۸۹) و رفتار کمک طلبی قدم پور و سرمد (۱۳۸۲) بود که روایی به صورت صوری توسط استاد راهنما مورد تایید قرار گرفت و پایایی با استفاده از ضریب آلفا ی کرونباخ برای پرسشنامه انگیزش پیشرفت ۸۱/، باورهای خودکارآمدی ۸۰/، خودتعیین گری ۷۲/ و کمک طلبی ۷۰/ بدست آمد. داده های استخراجی با استفاده از نرم افزار Amos۲۲ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که کمک طلبی بر اساس خودتعیین گری با نقش میانجی انگیزش تحصیلی دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهر قائمیه با ضریب ۴۲۱/ و با میانجی گری باورهای خودکارآمدی با ضریب بتای ۳۲۵/ تاثیر دارد. همچنین پذیرش کمک طلبی بر اساس خودتعیین گری با نقش میانجی انگیزش تحصیلی با ضریب بتای ۱۸۹/ و با میانجی گری باورهای خودکارآمدی با ضریب بتای ۳۱۴/ تاثیر دارد. نتیجه کلی: در تبیین رابطه خودتعیین گری و کمک طلبی می توان گفت در نظریه خودتعیین گری ملزومات تحول و عملکرد سالم با استفاده از مفهوم نیازهای بنیادین روانشناختی به خودمختاری شایستگی و ارتباط مشخص می شوند.

کلیدواژه ها:

کمک طلبی ، خودتعیین گری ، انگیزش تحصیلی ، باورهای خودکارآمدی