تحلیل قضایی و جرم شناختی دادنامه شماره ۹۳۰۹۹۷۰۲۲۴۱۰۱۲۳۱ (مورخ دهم آذرماه ۱۳۹۳) صادره از دادگاه تجدیدنظر استان تهران: بررسی مصداق سازی بزه رابطه نامشروع در چارچوب حقوق کیفری ایران

مفهوم رابطه نامشروع، در حقوق کیفری ایران یکی از چالش برانگیزترین و پرمناقشهترین مصادیق جرایم علیه عفت عمومی به شمار م یرود که در عرصه عمل، با تفس یرهای متنوع و رو یههای قضایی بعضا متعارض مواجه شده است. دادنامه شماره ۹۳۰۹۹۷۰۲۲۴۱۰۱۲۳۱ صادره از دادگاه تجدیدنظر استان تهران، از منظر تحلیل حقوقی، واجد جایگاه ویژهای در تبیین معیارهای تحقق این بزه است. این رای، با استناد به اصول بنیادین حقوق کیفری نظیر اصل قانونی بودن جرم و مجازات، اصل برائت، و لزوم احراز همزمان عناصر قانون ی، مادی و روانی جرم، دیدگاهی متمایز از برخی رویههای سنتی ارائه میدهد. دادگاه در ا ین پرونده، صرف خلوت دو نامحرم در محیطی بسته یا خودرو را فاقد ارزش اثباتی برای تحقق عنصر ماد ی جرم دانسته و از این رهگذر، بر ضرورت استناد به دلایل عینی، رفتارهای ایجابی و قابل مشاهده در ارتکاب جرم تاکید ورزیده است. مطالعه حاضر، با تکیه بر روش تحلیلی-تطبیقی، به بررسی این رای در بستر نظام حقوقی ایران پرداخته و آن را در مقایسه با سایر آراء متعارض بررسی میکند. در تحل یل رویههای موجود، دو جریان تفسیری عمده قابل تشخیص است: یکی رویکردی مبتنی بر تفسیر موسع، استناد به ظن و گمان، یا گزارشهای ضابطان بدون مستندسازی کافی؛ و دیگری، جریانی اصولگرایانه که مبتنی بر تفسیر مضیق قوانین کیفری و التزام به رعایت

کلیدواژه ها:

رابطه نامشروع ، حقوق کیفری ، دادنامه ، تحلیل حقوقی ، مصداق سازی بزه