بررسی شرط اهلیت در قرارداد کار در حقوق ایران با تاکید بر چالشهای حقوقی و رویه قضایی

اهلیت بهعنوان یکی از شرایط اساسی صحت قرارداد، در قرارداد کار نیز جایگاهی بنیادین دارد. در نظام حقوقی ایران، مطابق ماده ۱۰ قانون مدنی و ماده ۷ قانون کار، قرارداد کار زمانی معتبر شناخته میشود که طرفین آن دارای قصد و رضای مشروع، و نیز اهلیت قانونی برای انجام معامله باشند. با وجود این، در عمل وضعیت اشخاص فاقد اهلیت یا دارای اهلیت ناقص در روابط استخدامی با ابهامات و چالشهای متعددی مواجه است. از جمله این چالشها میتوان به وضعیت کارگران صغیر، محجور، و افراد دچار محدودیتهای قانونی اشاره کرد که بهرغم فقدان یا نقصان اهلیت، در فرآیندهای استخدام مشارکت داده میشوند. در این مقاله با رویکردی تحلیلی و با استفاده از منابع فقهی، قانونی و رویههای قضایی، به بررسی وضعیت اهلیت در قرارداد کار پرداخته شده و میزان تاثیر آن در اعتبار، فسخ یا بطلان قرارداد بررسی میشود. همچنین با تحلیل رویههای موجود در مراجع حل اختلاف و دیوان عدالت اداری، به چالشهایی همچون نبود تعریف دقیق از حدود اهلیت در حوزه کار، تفاوت دیدگاهها نسبت به اشخاص صغیر و محجور، و تعارض احتمالی میان قواعد حمایتی حقوق کار و قواعد عمومی قراردادها پرداخته شده است. یافته ها نشان میدهد که نظام حقوقی ایران در زمینه شناسایی و اجرای شرط اهلیت در قرارداد کار، نیازمند اصلاح ساختاری، وحدت رویه و تعریف دقیقتری از وضعیتهای خاص است.

کلیدواژه ها:

قرارداد کار ، اهلیت قانونی ، صغیر ، محجور ، بطلان قرارداد ، حقوق کار ایران