جایگاه قراردادهای نفتی در توسعه میادین مشترک ایران و روسیه

با توجه به اهمیت روزافزون منابع انرژی در معادلات ژئوپلیتیکی و اقتصادی جهان، کشورهایی که دارای میادین مشترک نفت و گاز هستند ناگزیر از همکاری و تنظیم قراردادهای موثر برای بهره برداری از این منابع میباشند ایران و روسیه به عنوان دو کشور بزرگ تولید کننده، انرژی دارای ظرفیتهای مشترکی در برخی میادین نفتی و گازی هستند که توسعه آنها نیازمند چارچوبهای حقوقی دقیق و قراردادهای قابل اجرا است در این راستا پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و مبتنی بر منابع کتابخانه ای به بررسی ابعاد مختلف حقوقی سیاسی، اقتصادی و فنی قراردادهای نفتی میان دو کشور پرداخته است. سوال اصلی تحقیق آن است که: «قراردادهای نفتی در چه سطحی میتوانند به توسعه میادین مشترک ایران و روسیه کمک کنند و چه ساختار حقوقی ای برای این همکاریها مناسب تر است؟ یافته های تحقیق نشان میدهد که وجود چارچوب حقوقی منسجم، شفافیت در مفاد قرارداد استفاده از مدلهای قراردادی انعطاف پذیر نظیر مشارکت در تولید و رفع موانع حقوقی و سیاسی از عوامل کلیدی در تحقق این همکاری ها محسوب میشود. همچنین تحلیل تطبیقی میان نظام حقوقی قراردادهای نفتی ایران و روسیه بیانگر تفاوتهایی در رویکرد به مالکیت منابع نقش دولت و نوع قراردادهای مجاز است که توجه به آنها برای تنظیم قراردادهای موثر ضرورت دارد. در نتیجه این پژوهش تاکید دارد که توسعه میادین مشترک بدون برخورداری از قراردادهای دقیق عادلانه و منطبق با منافع دو طرف، عملا ممکن نخواهد بود و برای تحقق اهداف بلندمدت، ضرورت دارد اصلاحاتی در نظام حقوقی داخلی تسهیل همکاریهای بین المللی و طراحی الگوهای نوین قراردادی مورد توجه قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

قراردادهای نفتی میادین مشترک ، ایران ، روسیه ، توسعه انرژی