بررسی اقرار به عنوان مهمترین ادله اثبات دعوا از منظر قانون ایران

در بین ادله به معنای اخص، که حدود اعتبار آنها و بار اثباتی شان در قانون مشخص شده است، اقرار به عنوان مهم ترین دلائل محسوب می شود. در قانون مجازات اسلامی قانون گذار به کرات از اقرار به ارتکاب جرم به عنوان یکی از ادله اثبات جرم سخن گفته است. در دعاوی حقوقی اقرار ساده ترین روشی است که می تواند صحت ادعای طرف را اثبات نماید و در دعاوی کیفری نیز اقرار، اخبار شخص به ارتکاب جرم از جانب خود می باشد. در قانون مدنی ایران، اولین دلیل موثر در ادله اثبات دعوا، اقرار می باشد. با توجه به جایگاه اقرار در بین ادله اثبات دعوا و اهمیت آن می توان گفت از حیث توان اثباتی نقش تعیین کننده ای دارد. مقاله حاضر از نوع توصیفی-تحلیلی و با استفاده از روش کتابخانه ای انجام شده است. یافته ها نشان می دهد که اقرار نیرومند ترین دلیل اثبات دعواست و از آن به عنوان ملکه دلائل نیز یاد می شود. نتایج تحقیق حاکی از آن است که اقناع وجدان قاضی در نتیجه کسب اقرار، بایستی که از حدود قانون و مقررات تخطی نکند، زیرا اصولا اقراری که از راه شکنجه به دست آید، فاقد ارزش و اعتبار بوده و دارای ارزش قضایی نیست.

کلیدواژه ها:

ادله اثبات ، اقرار ، دعاوی کیفری ، دعاوی حقوقی